LørSøndagskveld, juhu!

Ups, eg gjorde det visst igjen, eg.

Dvs - eg klara meg gjennom både fredagen og lørdagen, godt hjulpen av jobbevakter og lesekrav og dødlinjer og slikt. Men på søndagen, altså i kveld - nettopp ferdig med to dryge vakter av den typen som varar til ni-ti-tida og et opp heile helga, med sin fulle skjerv irritasjonsmoment av ymse slag - klara eg ikkje halda meg lenger.

Eg havna visst på fylla igjen, gitt, akkurat som på torsdag, og forrige helg, og gonger eg ikkje har nemnt her.

Eg får skulda det på mine dårlege venner.

Heilt sant! Dei lokka meg! Endå eg stritta imot.

Uhm. Eller kanskje ikkje.

Dei har nemleg halv pris på alle drinkar etter klokka fem på Tea Lounge på søndagar! Juhu! Long Island, here I come! Takk for sist, Cosmopolitan, og hyggeleg å helsa på deg, Miami Ice Tea ("iste" med blå curacao i - tenk 80tal og danskebåt på ei gong!), og veldig kjekt at også du kunne stikka innom akkurat i kveld, kjære GT! Også fleire gonger, gitt! Hyggeleg, hyggeleg. Faktisk veldig.

Søndag er den nye lørdagen - du las det først her!

Og om sju og ein halv time overtek me det nye slottet vårt! Skål for det også!

I vatn denne gongen.

What's in a name?

Okei, kall meg gjerne barnsleg, men eg syns det er litt komisk at den nye dama kona til Kurt "Hobbit" Nilsen heiter Kristin Halvorsen.

Intervjuguide

Kjære intervjuobjekt

Bare eit par tips til deg som er fersk i (medie)verda, og dermed litt usikker på koss du skal te deg i møtet med ein journalist:

1) Det er ikkje spesielt taktisk å starta heile intervjuet med ein lang, aggressiv tirade om alt journalisten absolutt ikkje "får lov" å skriva om - før ho har rukke å stilla så mykje som eitt spørsmål!

Det einaste du oppnår med ein sånn taktikk, er sure journalistar som ikkje får lyst å skriva noko i det heile. Eg har kollegaer som konsekvent bare går frå heile intervjuet i slike situasjonar, og kan ikkje seia anna enn at eg fekk veldig lyst å gjera det same sjølv i dag.

2) Det er sjølvsagt lov å seia at "akkurat det har eg ikkje så lyst å svara på - kan me fokusera på noko anna". Men vent på spørsmålet først!

Kanskje hadde ikkje journalisten tenkt å vinkla på den (for deg) verst tenkelege måten i utgangspunktet - med den aggressive forbodstaktikken gir du ho bare lyst å gjera det likevel. Igjen: eg har kollegaer som konsekvent gjer akkurat det dersom dei blir møtt med paranoide kontrollfrik-objekt.

3) Punkt 1 og 2 gjeld i enno større grad viss du er ukjend, for eksempel debutant. Du treng journalisten meir enn ho treng deg, så viss du ikkje klarar stola på at ho gjer arbeidet sitt, er det sikkert like lurt å seia beint nei til media. Det er enklare for begge partar.

Okei? Ingen spørsmål? Alt er klart og greitt?

Bra!

Då reknar eg med at vårt neste møte blir kjekkare. For oss begge.

Lukke til!

Med vennlege helsingar, journalisten

Roten av mykje vondt

Eg har nett lese Roten av minus en av Atle Næss, kor eg fann dette herlege sitatet:

Å skrive biografier er et sekundært felt for den som ikke evner å drive det til noe ordentlig på det primære. Eller mer presist: Biografien er et område for fotnoteprodusenten, de ryddige, men begrensede tankers mann. Her kan den boltre seg som er hjelpeløst bundet til det banale, til hverdagsomstendighetene, sammentreffene, de små, sære nykkene - fordi han selv ikke makter å heve seg over dette nivået.
Biografen er den som ikke forstår kraften bak det enestående, det singulære, det profetiske, det hellige - og bare kan nærme seg dette ved å dra det ned på sitt eget nivå.
[...] det kleber noe annenhånds ved selve sjangeren, en duft av nederlag, av uoppfylte drømmer og sprukne forventninger.

Når innspelet kjem av ein forfattar som har skrive biografiar om både Ibsen, Munch og Galileo Galilei, er det sjølvsagt ironisk meint. Eit slags hjartesukk over eigen utilstrekkelighet. Det i seg sjølv er sjølvsagt grunn til å smila litt.

Likevel er det (syns eg) teke på kornet, det han seier. Eg er ingen biografi-affecionado, spesielt ikkje når det gjeld sånne kjempelange, overdetaljerte epos som brukar tre kapittel på å forklara at kjendisen hadde ein komplett normal barndom, tre på å referera tilfeldige episodar frå skuletida, og fjørti på å namedroppa alle folka biografiobjektet kom i kontakt med i studietida. Og så vidare, og så bortetter - gjesp gjesp! Det er kjekt å læra litt om folk som har levd, altså, men det er noko med omfanget...

Og Roten av minus en? Joda, bra den. Kanskje litt tynn på slutten, men det standpunktet røpar antageleg bare ein lite sofistikert lesemåte.

Superskift

Som nemnt, såg eg den nye supermannfilmen Superman Returns, her om dagen.

Så eg bare lurar på eit par ting:
No som telefonkioskane er så godt som forsvunne også i amerikanske storbyar, må Clark skifta til Supermann-trikot i heisen, f.eks. heisen i bygget til Daily Mail. Men: Er ikkje slike heisar oftast videoovervåka? Kor er sikkerhetsvaktene når ein treng dei? Og nokon må då synast det er litt rart at det stadig dukkar opp kleshaugar i heisane og rundt omkring? Svære dressar som passar til ein høg, kraftig mann?

Ein annan ting som skurrar: Clark dukkar opp på jobb etter ein fem års(!) "ferie" som han ikkje sa frå om at han skulle på, og får prompte jobben tilbake(!!) Same dag som han er tilbake, dukkar Supermann også opp.
For det første: Ein tilsett bare forsvinn utan ein lyd, blir borte i fem år, kjem tilbake og får utan spørsmål tilbake sin gamle kontorplass og same stillinga - no questions asked? Sårri, Daily Mail, eg trur ikkje noko på dykk.
For det andre: Ingen legg merke til det "pussige" samantreffet i tid? Sårri, supermannverd, eg trur ikkje noko på dykk.

Og ein tredje: Denne Lois Lane. Er ikkje ho ein erfaren reportar som har jobba lenge i Daily Mail før Clark Kent byrjar? No har det liksom gått fem nye år, og dama er sambuar med ein unge og greier. Likevel ser ho ut som ho er cirka 20 år! Ho er faktisk blitt yngre i den nye filmen enn ho var i den gamle, og skodespelaren er fødd i 1983!

Uff. Eg burde øva meg på å legga igjen hjernen i kinodøra av og til...

Kva då, "mid"dag?

Ojojoj, kva skjer?

Allerkjæraste Lysluggen forlet meg aleine i byen i ei lita veke, og vips:

Bevis #1, mandag: Kven sa at det ikkje er okei med brokkoli til frokost?

Bevis #2, tirsdag: Middag? Held det ikkje med to kuler is heller no liksom?

Bevis #3, onsdag: ny Superman på promokino, popcorn til middag. Gammal Supermann på tv, kald spaghetti med, uhm, jordbær til kvelds.

Bevis #4, torsdag: Fire øl, ein vin. Med kollegaer. Før middag. Og middagen? Uhm... tel fem ruter kokesjokolade? Og, uhm, havregryn med bringebærbiola?

Han kjem tilbake måndags morgon. Før dess er målet å eta minst tre skikkelege varme måltid. Grønsaker og ris og sånn.

Så får det heller bare våga seg at dei kjem før ni om morgonen, eller etter midnatt...

Boknerden bablar

Er det fleire en meg som følger med på Dagbladet si kåring av dei "25 beste bøkene" dei siste 25 åra?

Jada, jada, jada - eg veit at det er absurd å kåra "vinnarar" når det gjeld noko så smaksstyrt som lesestoff. Eg syns likevel det er ein god idé, og har gleda meg frå dag til dag til å sjå kva som er neste tittel på lista.

Per i dag er dei komne til nummer ni:

09. «Forføreren» av Jan Kjærstad
10. «Kvinnen som kledte seg naken for sin elskede» av Jan Wiese
11. «Ute av verden» av Karl Ove Knausgård
12. «Blinddøra» av Hans Herbjørnsrud
13. «Verden forsvinner» av Liv Køltzow
14. «Beatles» av Lars Saabye Christensen
15. «Latours katalog» av Nikolaj Frobenius
16. «Thranes metode og andre noveller» av Øystein Lønn
17. «Bikubesong» av Frode Grytten
18. «Skråninga» av Carl Frode Tiller
19. «Ut og stjæle hester» av Per Petterson
20. «Seierherrene» av Roy Jacobsen
21. «En vinterreise» av Ragnar Hovland
22. «Naiv. Super» av Erlend Loe
23. «Plutselig høre noen åpne en dør» av Trude Marstein
24. «Huset med den blinde glassveranda» av Herbjørg Wassmo
25. «Om bare» av Vigdis Hjorth

Titlane eg har utheva, er dei eg har lese. Eg hang med andre ord betre med i starten enn eg gjer no... Knausgård har stått på lista mi lenge, ikkje minst sidan eg lika En tid for alt så godt, det same gjeld Petterson og Frobenius. Liv Køltzow har eg prøvd tidlegare utan heilt å forstå meg på, og noveller er eg ikkje så veldig glad i. Så det er i grunnen greit.

Spørsmålet vidare er sjølvsagt kven som står på øverste åtte plassane. Hmmm... Basert på dei hundre titlane Dagbladet har teke utgangspunkt i, tippar eg at (i alfabetisk rekkefølge) Kjell Askildsen, Bjarte Breiteig, Kjartan Fløgstad, Bergljot Hobæk Haff, Jon Fosse, Dag Solstad, Lars Amund Vaage, Hanne Ørstavik er med på lista. Det er mest tipping, og litt ønsking basert på det eg har lese. Eg blir for eksempel ikkje overraska om Tor Ulven blir med i plassen for f.eks. Bergljot Hobæk Haff. Dessuten kan det jo henda at dei tek med Ingvar Ambjørnsen eller Anne Karin Elstad eller andre "lettare" val. Eller Erik Fosnes Hansen, kanskje? VanskelegUmogleg å vita. Men krimmen trur eg dei let ligga. Håpar det kanskje litt også...

Kven eg tenker meg på kva plass, anar eg ikkje. To av forfattarane som ville vore på mi topp ti-liste er uansett "brukte opp" allereie, nemleg Ragnar Hovland og Frode Grytten.

Eg trur eg ville følgande forfattarar, basert på leseopplevinga der og då, utan etterpåklokt lys. Alfabetisk, så klart:
Erik Fosnes Hansen (Salme ved reisens slutt), Jostein Gaarder (Kabalmysteriet), Frode Grytten (Bikubesong), Ragnar Hovland (Sveve over vatna), Jan Kjærstad (Det store eventyret og/el Jonas Wergeland-trilogien), Karl Ove Knausgård (En tid for alt), Trude Marstein (Plutselig høre noen åpne en dør), Linn Ullmann (Før du sover), Herbjørg Wassmo (Dina-trilogien) og Hanne Ørstavik (Like sant som jeg er virkelig).

Eller noko slikt. Den lista er uansett basert på rimeleg tynt grunnlag. Eg har bare lese 41 av dei hundre bøkene Dagbladet ramsar opp:

Utsikt til paradiset, Ingvar Ambjørnsen
Hav av tid, Merete Morken Andersen
Fantomsmerter, Bjarte Breiteig
Beatles, Lars Saabye Christensen
Halvbroren, Lars Saabye Christensen
På vei til en venn, Niels Fredrik Dahl
For dagene er onde, Anne Karin Elstad
Se deg ikke tilbake, Karin Fossum
Bikubesong, Frode Grytten
Sofies verden, Jostein Gaarder
Kabalmysteriet, Jostein Gaarder
Beretninger om beskyttelse, Erik Fosnes Hansen
Salme ved reisens slutt, Erik Fosnes Hansen
Buzz Aldrin, hvor ble det av deg i alt mylderet?, Johan Harstad
Salige er de som tørster, Anne Holt
Ei vinterreise, Ragnar Hovland
Sveve over vatna, Ragnar Hovland
Seierherrene, Roy Jacobsen
Forføreren, Jan Kjærstad
En tid for alt, Karl Ove Knausgård
Drømmefangeren, Unni Lindell
Naiv. Super, Erlend Loe
L, Erlend Loe
Plutselig høre noen åpne en dør, Trude Marstein
Sterk sult, plutselig kvalme, Trude Marstein
Skyskraperengler, Tove Nilsen
Få meg på, for faen, Olaug Nilssen
Fatso, Lars Ramslie
Mannen som elsket Yngve, Tore Renberg
Genanse og verdighet, Dag Solstad
Falne engler, Gunnar Staalesen
Som i et speil, Gunnar Staalesen
Skråninga, Carl Frode Tiller
Nåde, Linn Ullmann
Et velsignet barn, Linn Ullmann
Rubato, Lars Amund Vaage
Huset med den blinde glassveranda, Herbjørg Wassmo
Dinas bok, Herbjørg Wassmo
Kvinnen som kledde seg naken for sin elskede, Jan Wiese
Kjærlighet, Hanne Ørstavik
Like sant som jeg er virkelig, Hanne Ørstavik

Førtiein prosent, bare! Kva blir det? D-? Eller stryk, kanskje?

Sukk.

Så mange bøker, så lita tid!

Ping- og kvitvin

Som kjent diggar eg pingvinar av alle slag. På film eller barne-tv, i Bergen eller Antarktis, som snop eller forlag - eg blir varm om hjartet og diggediggediggete i heile meg så snart ein pingvin entrar bildet.

Då eg budde i Seattle, kjøpte (og åt) eg av og til pingvinbombomar med mintsmak og koffein. Den gulsvarte, halvpsykedeliske øskja med bildet av ein pingvin er ein av dei få suvernirane eg har med meg derfrå, og eg blir like glad kvar gong eg tilfeldigvis kjem over ho i skuffa der ho oftast ligg (utanom no då, kor alt flyt og ingenting ligg "der det oftast ligg").

Stor var derfor gleda då eg tilfeldigvis snofla over denne nettsida i dag. Pingvinbombomane finst på nett! Dei har til og med fått nye smakar sidan sist! Sjokolade! Og tyggi med kola- og citrussmak! Som kan bestillast på nett! Det var like før eg bestilte opptil fleire pakkar, så kjekt var det å finna att seattlepingvinen frå den tida eg sat heile natta på Odegaard og skreiv papers om internasjonal politikk og freudiansk seksuallære, sju, seks, fem, få timar før absolutt deadline klokka åtte.

Men så besinna eg meg, som den shoppingsinka eg jo er. 160 kroner i sjokolademintpastillar er kanskje litt vel drøyt - trass at det er "less than 2 calories per mint" and at "they are Fat-Free"... Men neste gongen eg er i traktene skal eg definitivt stock up - eg lovar!

Til dess kosar eg meg med denne artikkelen, som eg også snofla over ganske tilfeldig, også i dag. (Søndag 23. juli - pingvindagen!)Tenk deg: pingvinar med strikka sjakettar! Sååå søtt! Og trist, så klart, når ein tenker over grunnen.

Men det gidd eg ikkje akkurat no.

Kall meg gjerne kaldhjerta. Men etter å ha skrive det mest gjennomlinka innlegget her nokonsinne, har eg skjenka meg sjølv eit lite glas kvit pappvin, og har planar å nyta det saman med eit stykke av den herlege kremostbrownien eg laga tidlegare i dag, før sykkeltur og diverse. Utan miljøsamvit. Med herlege pingvinbilder på hjernen, og Jenny og Watsontvillingane på øyret:

What are you changing?
Who do you think you're changing?
You can't change things.
We're all stuck in our ways.
It's like trying to clean the ocean.
What do you think, you can drain it?
(Frå "Rise Up With Fists" på albumet Rabbit Fur Coat)

Fylt - ikkje full - av glede

Eg har eitt ganske spesielt talent.

Ikkje er eg spesielt flink å synga, eller snakka fransk, eller løysa differensiallikningar. For ikkje å snakka om manglande ballteft og elendige lukeparkeringsevner. Èin ting har eg likevel fått:

Eg blir aldri fyllesjuk.

Det er sant! I mitt snart trettiårige liv har eg aldri - aldri - opplevd sjølv alt dette eg høyrer folk prata om etter ein dryg fest eller ein skikkeleg runde på byen. Dundrande hovud? Nei. Kvalme? Nope. Angst? U-uh. Slakk kropp? Niks. Eg søv eit par timar, står opp i rimeleg tid, et frokost og gjer det eg skal få gjort. Enkelt og greitt, utan anna mèn enn litt småhås stemme dersom eg har ropa mykje over høg musikk og dessutan drukke whisky.

Som i dag:
Sovna i halv ni-tida, og vakna av verdas varmaste solstråle i augene cirka halv tolv. Slumra ein halvtime til, før eg stod opp og dusja vekk eit par liter solsvette. I mangel på både brød og pålegg i huset, blei det vafler til frokost (oj, så synd!), før eg måtte ta meg av oppvasken av alle oppvaskar (før han byrja å vandra rundt i resten av leiligheten også...) og vaska ein del klær. Ein liten joggetur blei det også tid til i varmen, før eg hang (og småslumra) i parken med ei bok til utpå ettermiddagen. Buss til Holmlia, og herleg fiskewok, kvitvin og jummi bærdrinkar på terrassen der. Siste buss og tog til sentrum, og ein roleg spasertur gjennom festfylte bygater frå stasjonen og heim.

Kortversjon: Eg har hatt ein Veldig Bra Lørdag (TM).

Flaks, kanskje, at eg tydelegvis ikkje er spesielt disponert for avhengighet. Hadde eg vore det, hadde det kanskje vore litt farleg med alle desse glasa eg kan hella i meg utan å angra på det etterpå... Ei gong eller to i månaden, okei. Men oftare?

Då burde eg heller valt songstemmen.

Så går vi rundt på en Ekeberg-fest (-fust?)

Disclaimer: Det var dette med dei seks sju åtte mange glasa kvitvin igjen. Pluss daiquiris, så klart. Og whisky.

Nettopp heime frå nachspiel og rimeleg klar for senga, så dette blir neppe så veldig langt. Skal bare gratulera bloggen med eittårsdagen i går, altså forgårs (hurra!), og informera om at den i utgangspunktet grusomt forferdelege (arbeids)dagen heldigvis tok seg opp etter kvart. Etter idetørke og ringestille og sære pseudonymforfattarar som nekta å forhalda seg til anna enn epost, fekk eg til slutt klemt ut ei sak. Lita og tynn og dårleg, men trass alt noko som toler å stå på trykk. Måtte neste veke by på meir enn denne!

Var kjapt innom heime og skifta på meg kjole (oooh! aaah!), og så sykla(!) eg til øverst på den delen av Ekebergåsen som har full utsikt over heile Oslo. Veldig varm sykkeltur, men enormt fin utsikt. Vorspiel der, med folk eg ikkje kjende spesielt godt frå før, men som var interessante og kjekke og inkluderande og søte. Diskuterte kva me skal bli når me blir store, og prata om dialektar, bøker og identitet. Gilde tema, bra folk.

Etter eit par timar der, tok me drosje til...

...trommesolo...

...Ekebergrestauranten!

Eg gjentek: Ekebergrestauranten!.

Nammmmmm. Carpaccio med saus, salat og parmesan til forrett, grilla hellefisk med salte små poteter, asparges, sommargrønkål og rogneskykremsaus til hovudrett, og jordbær- og mangomousse med bærsorbet, sylta bær og ekte vaniljesaus til dessert. Jum-mi!

Etter måltidet drakk me litt på terrassen, med den fantastiske panoramautsikta midt i fleisen. Så drosje til sentrum, så mykje gentlemanpåspandert vin på Politiker'n (Youngstorget) som eg bare ville ha, og eit nachspiel eg ikkje har planar om å utdjupa så voldsomt.

I morgon (altså i dag) skal eg bare sova litt, dilla litt og dalla litt, og drikka vin eller liknande på ein annan terrasse om kvelden. Lyslugg har teke seg ein velfortent ferie og stukke til Bergen, så grasenka er aleine heime og kan eta så mykje middag til frokost og is til middag som ho bare vil. Kjenner på meg det blir ei bra helg.

Eg kan godt lika livet mitt viss det er sånn som dette det skal vera!

P.S. For øvrig står det 700.000 kroner(!) på kontoen min(!!) akkurat no. Dei er til leiligheten, og forsvinn snart ut igjen. Men akkurat nuh! er eg faktisk ganske så rik. Som seg hør og bør for oss som festar på byens tak, i grunnen.

Melding frå eit skrivebord

Eg. Hatar. Denne. Dagen.

AAAAAAARRRRRRRRRRRRRRGH!

Glose II

Dagens nyord er lært av min gode kompis sjøulken (heilt sant!)

"Rettferdighetens dag" betyr rett og slett "kylling (evt. høne) til middag". Visstnok fast uttrykk på bøljan blå.

Hah! Det hadde de ikkje tippa, nei! (Ikkje eg heller, for så vidt...) Så lærte me noko nytt i dag òg.

Og nuh! skal eg gå frå jobb, hurra!

Glose

På jobb i dag, då eg intervjua ein rocketøffing, lærte eg eit nytt ord:

"Eit snitt øl" er det same som eit glas. Altså omtrent ein halv halvliter(?)

Så veit de det!

Usjølvstendig?

Framleis travle dagar og (endå meir enn normalt) tomt hovud, så medan eg ventar på inspirasjonen, kan eg jo gleda folket med ein slik test, sist sett hos Ingling:

Your Love Profile

Propensity for Monogamy: Your propensity for monogamy is medium. In general, you prefer to have only one love interest. But it's hard for you to stay devoted for too long! There's too much eye candy to keep you from wandering. Experience Level: Your experience level is high. You've loved, lost, and loved again. You have had a wide range of love experiences. And when the real thing comes along, you know it! Dominance: Your dominance is low. This doesn't mean you're a doormat, just balanced. You know a relationship is not about getting your way. And you love to give your sweetie a lot of freedom. Cynicism: Your cynicism is low. You are an eternal optimist when it comes to love and romance. No matter how many times you've been hurt - you're never bitter. You believe in one true love, your perfect soulmate. And if you haven't found true love yet, you know you will soon. Independence: Your independence is low. This doesn't mean you're dependent in relationships. It does mean that you don't have any problem sharing your life. In your opinion, the best part of being in love is being together.

Ja ja. Så veit me det. Usjølvstendig, naiv, og middels monogam, men likevel erfaren og rimeleg balansert når det gjeld kjærleik. Vel vel. Vil de ha ein litt meir utførleg versjon, er det nok kanskje betre å spørja Lyslugg...

Stille

Jada, jada. Eg veit at eg har masa om denne boka før, og at eg siterte lesestoff også sist eg skreiv. Og at utdraget nedanfor sikkert eigentleg er for langt til skjermlesing, og bla bla bla.

Likevel.

Eg har funne noko fint. Ein augneblinksdiamant, faktisk. Og no deler eg:

... det kunne òg hende at far gjekk runden for å strekkje høgtida. Den høgste tida av alle stunder. Stunda då far vona tida braut seg sjølv av og kvilte seg litt. Stunda då summen av alle stiller sidan sist skulle berast til bords og nytast. For dette var fars tid. Det var hans stunder som var samla i denne stilla han laga ute på kjøkkenet. Og ingen kunne ta denne stilla frå han. Det fanst flust av andre stiller. Austavinden, til dømes, hadde ei stille både før og etter. Den første av det urolege slaget som ikkje gir noko sinn fred, spesielt ikkje dei med varmgong i seg. Den andre av det utpustande slaget som veks til brusande glede over endeleg å leve att. Det fanst stiller tidlege søndagsmorgonar før første kua rauta. Og det fanst stiller kvar dag i skumringa før flagrelyktene blei tende og dyra skulle siast. Det fanst ei stille ein høg julidag etter at fuglane hadde slutta å syngje. Slike stiller var det ikkje lett å seie kven åtte. Ei slik stille tilhøyrde alle og ingen, kunne ein seie. Slike stiller gjorde som dei ville, kom og gjekk. Frie og franke. Men det fanst endå andre stiller. Stiller som folk åtte. Folk som Himagarden junior, til dømes, som åtte stilla etter kvar salme i kyrkja. Men det var ikkje nokon av desse stillene far hadde samla saman til si eiga der ute på kjøkkenet akkurat no. Fars stille hadde andre kjenneteikn. Ho var samla saman av lydlause små augneblinkar. Små stunder som umerkeleg tikkar i veg utan å setje spor etter seg. Men som likevel kan filast ned til små augneblinksdiamantar berre ein rår med å vere der for stunda. Slik som far rår med det. Augneblinken før kaffien koker, etter at oppvarmingsduren har tagna og vatnet eigentleg skal koke og derfor berre ligg der og ventar på at første luftbobla skal slite seg laus. Slikt samla far på. Han samla på desse små augneblinkane kvar dag der han stod ved omnen og venta på at ein ny dag skulle trø fram klart og tydeleg. Han stod og naut stilla før første bobla sleit seg laus frå vatnet der i kjelen og starta flukta ut i verda. Ut i lufta. Det fanst stille haustettermiddagar oppe på Graslihompen som far samla på. Høgt heva over bygda sat han der oppe og hanka dei inn. Eller han samla på augneblinken mellom ver så god og første smaken av aure ein vanleg middag i juni. Eller augneblinken etter at julegrisen var slått i hel med ein stor, tung staur, men ein enno tenkjer at død og liv føder kvarandre. Og best av alt, augneblinken frå ein borar ein tommerfingernagl inn i ein appelsin, til den friskaste av alle lukter når naseborene. Slike stunder er det fars stiller er sett saman av. Stunder som ingen andre vil samle på. Eller som andre ikkje bit seg merke i og derfor ikkje greier å samle. Slike stunder samlar han og bruker der ute på kjøkkenet no. Og kanskje tek han òg litt frå sjølvaste storstilla. Denne stilla som aldri vil forsvinne frå livet vårt, sommar eller vinter. Denne stilla me fekk i byte for mor vår utan å spørje. Og det er kanskje dette far arbeidet med der ute på kjøkkenet. Han strekkjer høgtida. Strekkjer henne så lenge han kan.

Frå Krinsereglane av Edmund Austigard, Samlaget 2005 (s. 154-155 i pocketutgåva)

Strippa

Eg skriv og skriv. Kjappe telefonar, raske fingrar, korte fristar og så på 'an igjen. Kjekt det, men så mange overskotsord å bruka her blir det ikkje igjen.

Det er mao på tide med eit dikt. Rettare sagt eit utdrag, frå samlinga Dyregravsmørke av Mazdak Shafieian, som kjem til hausten:

Å kle av deg
sakte

og ta deg tett
i armene,

som å sovne
i glemselen
og høre

sine egne hjerteslag
i en annen kropp.

Opp i Oslo, ned i Nepal - eller omvendt

Eg er ute og går. Aleine, som vanleg. Folk er i utland og sørland, fjellheim og fjordarm, og høyrer bare frå seg med eit dobbeltpip og "du kan tro vi har herlige dager her på hytta!" innimellom.

Greit det. Eg trivst godt i eige selskap, og tek gjerne ein tur ut i den sommarvarme byen. Eventuelt i småregnet, som i dag. Gode sko og godt driv, musikk på øyret eller tankar i hovudet, augene opne for livet og folka.

I dag også øyrene. Heldigvis. Då eg runda eit hushjørne, og bevegde meg forbi to opne vindauge i første etasje, fekk eg meg nemleg eit nostalgisk gjenhøyr med godaste Jack.

Who's to say
What's impossible
Well they forgot
This world keeps spinning
And with each new day
I can feel a change in everything

Og bom!, der sto eg. Heilt stille midt på fortauet, langt vekke i mi eiga verd.

I Katmandu, for å vera nøyaktig. Ironisk nok, i grunnen, i og med at Jack neppe har vore der nokon gong, og neppe har tenkt å halda konsert der med det første, heller. Faktisk har han vel omtrent ingen verdas ting å gjera med verken Katmandu eller resten av Nepal.

Bare i mi verd.

I want to turn the whole thing upside down
I'll find the things they say just can't be found
I'll share this love I find with everyone
We'll sing and dance to Mother Nature's songs
I don't want this feeling to go away

Platebutikken i Katmandu. Ein av fleire, men tilfeldigvis den som låg nærast då eg vart overraska av det plutselege straumkuttet som gjorde heile byen svart på eit blunk den første dagen, noko eg sidan skulle læra at bare var heilt ordinær straumrasjonering, og ikkje noko å bry seg om. Gutten i butikken hadde eige aggregat, så då straumen gjekk i resten av gata, kunne han framleis ha på både lys og musikk, og sat der som kongen av Thamel, sytten år med stort smil og dårleg skjult stolthet, søt som bare det.

- Kva musikk likar du?
- Tja, litt av kvart. Kjem an på kva du har det.
- Eg har Elvis, og Shakira, og tibetanske bønesongar... og... masse anna! You want? You like? I find!
- Overrask meg!

Og der, midt i Thamel, i Katmandu, i Nepal langt vekke frå heime, drog guten fram Jack Johnson. "Noko heilt nytt, nettopp kome frå England, eller Amerika, eller kanskje Australia? Er du australsk? Det er mange frå Australia her no. Det er visst sommar der på denne tida".

Who's to say
I can't do everything
Well I can try
And as I roll along I begin to find
Things aren't always just what they seem

Absolutt ikkje. Definitivt ikkje som dei ser ut. Midt på sommaren, i feriesløve Oslo, på ein litt regnvåt dag i juli, kjem Katmandu snikande. Og seier hei! du! Har du glømt meg? Du som lika meg så godt? Som surra rundt i gatene mine og nøyt stilla etter bråkete og varme India? Som las gode bøker og samla krefter og var fullstendig aleine for første gong på lenge - så lenge at du til og med rakk å kjenna på melankolien? Koss kunne du gløyma meg?

I can feel a change in everything
And as the surface breaks reflections fade
But in some ways they remain the same
And as my mind begins to spread its wings
There's no stopping curiosity

Men kjære Katmandu. Kjære Nepal, og kjære India.

Eg har ikkje gløymt dykk. På ingen måte. Det er bare det at eg ikkje er noko flink å halda kontakten. Det er så mykje som er annleis her i nord. Folka. Fargane. Luktene. Folka aller mest. Her kjenner eg folk, og dei kjenner ikkje dykk. Dei forstår ikkje dette med lukta av karri og kumøkk, safrante og fruktsalat med heimesurna yoghurt. Dette at lufta er annleis, og avstanden mellom menneske ein annan. At bønneropa drønnar i frå alle templa, og alt føles annleis.

Eg prøver å forklara dei. Dreg fram bilda, av og til, dei fysiske eller dei mentale. Men ser fort at det ikkje nyttar. Dei gjespar diskret, nikkar fråverande hm-m, og planlegg middagen i hovudet så snart eg set i gong. Eg klarer visst ikkje vera den vennen eg burde vera, som klarer å halda dykk øvst i medvitet sånn i det daglege. Som fortel om dykk på ein god og fengande måte, som yter dykk den rettferda de fortener.

Men det betyr ikkje at eg ikkje vil!

This world keeps spinning and there's no time to waste
Well it all keeps spinning spinning round and round and

Upside down
Who's to say what's impossible and can't be found
I don't want this feeling to go away

Takk, Jack. For å minna meg på at Katmandu finst. At det skjedde. Eg var der, og det var bra. Aleine, som no.

Spydig

På veg heim frå bading i Sognsvann og pizzaeting i Slottsparken i kveld, såg eg ein bil som var totalt flatpunka på det eine framhjulet.

Under vindusviskaren hadde nokon festa ein reklamelapp med teksten "Trenger DU en akupunktør?"

Eg trur svaret er nei.

Krinsar

I går byrja eg på ei kjempebra bok, Krinsereglane av Edmund Austigard.

Og i morges fekk eg mail av Edmund!

Det har jo hendt før, så klart, at eg har lese ei bok, og så mailar eller ringer eg med forfattaren rett etterpå. Men då er det alltid eg som tek opp kontakten, oftast i mailar eller telefonintroduksjonar av typen "hei, eg heiter tralala og er journalist i bladibla og lurte på når det passar for deg å bli intervjua om boka di?"

Det som er nytt, er at Edmund Austigard, forfattar av den veldig gode boka Krinsereglane, skreiv til meg om noko heilt anna! Rett nok hadde det noko med bøker og slikt å gjera, sidan han er (fann eg ut) direktør i Forlagssentralen, og lura på noko eg hadde skrive om noko forlagsblabla. Men Krinsereglane nemnte han ikkje med eit ord.

Det gjorde derimot eg.

Eg svara på det han eigentleg lura på, og meir til, og takka fint for innspelet, før eg - i beste småpatetiske, idoldyrkande "jeg-møtte-sissel"-stil la til eit par spørsmål for eiga rekning. I eit PS, faktisk. (Uhm, nemnte eg patetisk?)

"Er du den Edmund Austigard som har skrive Krinsereglane? Eg har nettopp starta på ho, og likar ho kjempegodt, og er sikkert omtrent your biggest fan eller noko og wow og tenk at du skreiv til meg sånn heilt tilfeldig om noko heilt anna men du har vel tenkt å skriva fleire bøker for det håpar eg verkeleg og lukke til og stå på og aldri gi deg og eg håpar verkeleg at du la merke til at eg skriv nynorsk eg også sjølv om eg ikkje brukar det i jobben og kanskje likar du meg litt betre no som du og eg liksom har noko til felles?"

Sånn omtrent, i alle fall. Kanskje minus litt.

Så høyrte eg ikkje noko. På lenge. Så lenge at eg nesten byrja lura litt på om eg hadde skrive noko feil i første del av svaret mitt - det som handla om det han eigentleg lura på. Kanskje burde eg konsentrert meg meir om det enn om wow-tenk-at-eg-tilfeldigvis-les-og-likar-boka-di-akkurat-no-delen?

Men nei. Til slutt, langt utpå ettermiddagen, kom svaret. Vennleg og sakleg om alt forlagsblablagreiene, og så litt om Krinsereglane. Akkurat kva han sa, skal eg ikkje vidareformidla her. Det er jo ikkje det som er poenget.

Poenget er jo at han skreiv til meg! Først!

Eg gler meg til å la brevvennskapet blomstra. Edmund og eg, eg og Edmund. Helst utan varmgang i skolten.

Hot news

Bobla har sprukke, tåka har letta, og eg har gjort ei ny, revolusjonerande oppdaging. Sidan sist eg løfta blikket frå eigen navle og eigen skjerm, har det nemleg skjedd noko. Det er blitt lysare, liksom - og varmare. Folk går i badesko i gatene og et halvsteikt og heilsvidde kjøtstykke til middag. Ute. Parkane er fulle av hud og avisene fulle av tull. Åtte av ti telefonar endar i "dette-er-en-automatisk-beskjed-om-at-jeg-ikke-er-tilbake-på-kontoret-før-i-august"-meldingar, ni av ti mailar ditto.

Så eg har lagt to og to saman. Og trur faktisk at eg skal stå inne for følgande påstand: Det er blitt sommar i Norge. Og i følge sikre kjelder skal dette fenomenet halda seg i minst ein månad til.

Hey folkens! Høyrte de det, eller? Sommar! Who-ho! Kor kult er ikkje det? Sol og sånn! Bading! Henging! Slækking! Bare etter fem, så klart, men kva er vel eit klokkeslett no som det er sommar? Detaljar, detaljar.

Dermed er invitasjonen klar: Dei av dykk som ikkje er hos libanesiske venner i Kanada, på hytta på Sørlandet, hos familie i Bangkok eller brødre i Tanzania , for ikkje å glømma dei av dykk som ikkje bur i Trondheim, Bergen, Vågå eller Finland sånn i utgangspunktet - vil de leika med meg? Bada? Henga? Eta svidd kjøt? Eg har picnicteppe og allslags...

Dessutan er eg ein ræser på å få med meg det som skjer før nokon andre har fått snusen i det. Sommar. Eg bare nemner det.

I Sofienbergparken

Hi Monica! Lena! Anita! HeLOO! Ah no. She no lookin. She got very nice position. That must be her nice position. Ah! She so pretty! Lookey how pretty!

Til slutt klarar eg sjølvsagt ikkje dy meg. Kven er denne Monica/Lena/Anita-dama, som ligg så lekkert dandert og ikkje gidd ofra dei somaliske gutta boys eit blikk?

Eg kikkar opp frå boka mi.

Og ser rett inn i seks par mørkebrune auger.

Woha! She look! She even more pretty when smile. Hi! You so beautiful shape! You smile so good!

Heretter kan de bare kalla meg Monica.

Ja, jag vill leva, jag vill dö i Norden.

Aller helst leva, sånn førebels.

Men med pollenvarsel med utelukkande fareraude gras-G'ar sør for Trøndelag, spørs det om det går.

"Norden" ligg tydelegvis ikkje langt nok nord.

Ein må til den aller nordlegaste Norden, over polarsirkelen, før det vert leveleg.

Til nydelege Lofoten, kanskje, eller til nattelyse Tromsø. Tilbake til karrige, kjempefascinerande Berlevåg, kor ein et steikt fisk omtrent midt på natta, og kan leiga rom hos han Trygg og ho Åse uti Kongsfjorden, eller innom ein av dei mange andre plassane eg aldri har besøkt, men som står på lista over stader eg skal oppleva før eg døyr.

Og det var altså dette med døyinga eg gjerne ville ta opp.

Eg er ikkje klar enno. Spesielt ikkje for ei sånn langpining som denne, dag etter dag, natt etter natt. Det er nok no. Eg gidd ikkje endå ei natt med kløing og nysing og kløing og snotting og meir og meir kløing i augene, nasen, øyrene og svelget!

DÖ KLØ, DÖ!

Sårri, kløe. Du må dø. Du ba faktisk nesten om det. Norden er ikkje stort nok for oss begge.

Privilegium

Ein av dagens fellesmailar:

Kan de som har en pc de ikke skal ha komme innom meg og levere den fra seg?

Og eg lurer bare: Kven av folka som jobbar i denne avisa er det som ikkje fortener sin eigen datamaskin? Sommarvikarane, kanskje? I så tilfelle ligg eg tynt an...