Flyttemelding

Pssst! Folkens!

I tilfelle du ikkje allereie har fått det med deg: Det er på Barnebloggen det skjer!

bättre än någon annanstans

Og så, etter dette, låg denne eposten og venta på meg då eg kom på jobb måndags morgon, etter ei på absolutt alle vis herleg langhelg ved kysten:

Kära [førenamnet mitt],

Nu har har jag läst intevjun som du skrev. Jag blev så rörd, så rörd. Det är så vackert skrivert. Det är som allt runt mina böcker blir bättre i Norge än någon annanstans. Mitt allra varmaste tack!

[hennar førenamn]

Så då skal eg kutta sytet ei lita stund, og venda tilbake til det sedvanlege sjølvskrytet. Jadda. Det er min blog, and I'll brag if I want to!

Tilknytningsfilm

Dave Eggers og Vendela Vida har skrive filmmanus saman! Flinke forfattarar og søte intervjuobjekt, begge to, så det er ein fin ting.

Det er det dessutan at Maggie Gyllenhaal (alias ho som skulle spelt meg i (den kjedelege) filmen om mitt (uinteressante) liv) er med! Ho spelar tilknytningsomsorgsmora LN:

"I loooove my babies! Why would I want to push them away from me?"

Hahhahaha! Eg ler meg i hel, og stiller meg først i køen når denne kjem til Norge!



(Ok, skal innrømma at den der tilknytningsomsorgslatteren kanskje blei litt intern. Men men. Det er min blogg, and I'll laugh if I want to).

Vakker? Auga som ser...

Det har mange fordelar å ikkje vera spesielt pen. No er det ikkje det at eg er direkte stygg, altså - dette er ikkje eit forsøk på å fiska kompliment - men pen er eg definitivt ikkje.

Den største og mest openbare fordelen er sjølvsagt at ein allereie frå ung alder må øva opp andre talent enn å blinka forførande og smila søtt. Få seg utdanning, i brei forstand. Klara seg sjølv heller enn å satsa på at ein eller annan kavaler skal ordna opp, f.eks. Satsa på litt meir varige kvalitetar enn feilfri hud og stram kropp.

Ein annan, kanskje mindre openbar fordel er at ein kan kikka folk i ansiktet. Som kvinne går det an å sjå på menn - smila til dei til og med - utan at dei blir totalt ville av begjær og trur at Verdas Vakraste Kvinne flørtar vilt. Med dei.

På småplasser er jo det vanleg uansett, men lille Oslo er akkurat så stor at folk ikkje ser på kvarandre. Ikkje sånn. Så når nokon gjer det likevel, merkar ein det ofte.

Og det kan føra fine ting med seg. Som i går, då eg kom brøytande gjennom ei svær snøfonn i ein oppoverbakke på fortauet, med Lille Stor i mei tai og vogna lasta til randen med varer og babystæsj, og møtte ein mann som eg smilte til, litt sånn innforstått oppgitt over folk som måkar snøen av bilane sine ut i fortauet.

- De er en meget vakker kvinne, sa han då eg så på han.
- Ehm. Takk, svara eg, og smilte endå litt breiare.

Og så gjekk me kvart til vårt igjen.

Poenget: Hadde eg faktisk vore vakker, hadde han aldri tora å seia det. Men ein kjem langt med vanlege smil også.

Godt nytt år

Eg driv som kjent ikkje med nyttårsforsett og denslags. Livet er for kort til dårleg samvit over at ein heller ikkje i år klarte å trena meir eller eta mindre eller kva det no er folk pleier å bestemma seg for i januar og bryta i februar.

Men om eg skulle hatt forsett, skulle det vore dette: At eg i 2009 - og 2010 og 2011 osv for den saks skuld - skal satsa meir på kvalitet.

Og viss eg hadde hatt det som forsett, hadde eg faktisk lege veldig bra an. 2009 har vore eit godt år så langt. Særs godt.

Eg har brukt lite tid på nett generelt og hos tidstjuvar av typen nettaviser spesielt. I staden har eg gjenopptatt lesinga. På papir. Ikkje så mykje og raskt som før, men likevel. Essays, ein og annan roman, aviser og diverse litt tidsskrift.

Eg skriv. Ikkje i blogg, men på papir, det også. Dagbok, rett og slett, og leselogg. Følger opp Boka om Lille Stor, og er fullstendig àjour med babytakke-, jule- og nyttårskort.

Eg drikk. Gode ting. Til fredagens middagsbesøk sprette me ei herleg flaske portvin frå påskeferien då eg ikkje kunne drikka. Nydeleg - lett å smaka at ho var beste sort av beste årgang, og kosta deretter. Også til søndagens peparkakehusknusselskap gjorde dei edle dråpane seg.

Peparkakeknusinga totalt føyer seg også inn i kvalitetsrekka. Trass mange invitasjonar, kom det akkurat passe få folk, kun fire korav to gjekk ganske tidleg. Dei siste to, Lyslugg og eg blei sitjande lenge og vel og prata om livet, kunsten, framtida - sånne ting - medan snøen lava ned i store mengder ute. Dessutan smaka huset fortreffeleg, i tillegg til den nemnde vinen og vakker blomsterte.

For eg drikk også te. Har endeleg slutta med meir eller mindre smakslause og utilfredsstillande graviditets-, fødselsførebuande- og ammevenlege tear, og vendt tilbake til skikkeleg vare. Ramsalt Lapsang Souchang, aromatisk Earl Grey, first flush frå Darjeeling, mmmm! Sit på kjøkkenet med ein herleg kopp kvit te med jasmin no, og kikkar utover natteneonlysa i byen. Bliss!

I særs forsinka julegåve (takk, Posten, for super "service"!) fekk eg lørdag ein heil pose vakker - og god! - blomsterte som eg både har kosa meg med heilt aleine (luksus!) og delt med peparkakeknusarane.

Gåva inspirerte meg dessutan til endeleg å våga meg inn på nydelege Le Palais de Thés på Grünerløkka. Eg har ikkje våga gå dit tidlegare, i frykt for å kjøpa altfor mykje altfor dyr te. Men no tenkte eg at "skitt au, spesialbutikkane skal jo også leva!", og handla i veg. Gåver til den eine og den andre, inkludert meg sjølv. Verdas søtaste litle asiatiske dame bydde på gratis smaksprøvar, prata og forklarte om teane, og forhøyrte seg litt om dette med norske gravide og ammande og deira kompliserte tevanar. Då eg gjekk frå butikken, med Lille Stor i den nye mei tai'en på magen, visste eg at ein faktisk kan kjøpa seg lukke.

Som den nemnde mei tai'en, frå etsy. Eg har bestemt meg for å slutta å sutra over at Lille Stor sjeldan vil ligga i vogna, og heller gleda meg over når han faktisk gjer det. Elles ber eg den vakre litle kroppen run i det vakre beretøyet, og innkasserer mange koselege kommentarar og kompliment for det. I snøen og slapset me har i Oslo for tida er bering uansett det einaste praktiske.

Eg har gjenoppdaga Bach. Lyttar til cellosuitane, pasjonane, Brandenburgerkonsertane. Fattar ikkje at eg ei gong slutta.

Går turar. Gate opp og gate ned, oftast med ungen på magen, av og til i vogn. Kikkar på folk og ting, registerer at der finst mange butikkar eg på ingen måte treng gå inn i. Men også at eg kan, om eg vil.

Tenner lys. Tjukke, dyre, lengebrennande kubbelys, som gir gyllen lød til heile rommet. Nyt kveldsstunder som denne, aleine med lysa og teen og mørket der ute.

Et gode ting. Ein herleg, perfekt moden mango frå tyrkaren på hjørnet i dag, tre-fire ruter nydeleg belgisk sjokolade i går. Omnsbaka fisk. Perfekt krydra chili con carne.

Gler meg over snøen. Ikkje at eg får "brukt" han til noko - skiløypene er så altfor langt unna for Lille Slukhals - men eg frydar meg likevel. Vakkert!

Tar bilder. Kvar dag. Lille Stor i alle situasjonar, vakre, vakre mennesket. Kjenner på stor, varm kjærleik i møtet med han. Privilegiet det er å bli kjend med han. Tenk at noko så perfekt kan koma frå noko så imperfekt som meg!

Takkar for gode venner. For at dei held fast og heng på, babyboble til trass. Gler meg til overnattingsbesøk av kirurgvenninna frå i morgon ut helga, og til middagsbesøk av Teatervenninna og den Bra Mannen ho endeleg har funne torsdag. Kjenner at eg blir rekna med, og veit at det er noko ein aldri - aldri - skal ta for gitt.

Kontrasten til fjorårets rastlaust kriblande nervøsitet og blåhet i same periode er med andre ord påfallande. Og det er ikkje bare på grunn av babyen. Eg har liksom starta på rett fot!

Og på den foten har eg tenkt å halda meg.

To(pp)gerstuen!

Då eg skreiv forrige post, over favorittar i Oslo, hadde eg enno ikkje vore på Torgerstuen. Men det har eg no, og eg har funne ein ny favoritt! Alle som bur i eller besøker Oslo må ta turen dit!

Les meir her. Og meld frå når de er der, så kjem eg og drikk kakao, eg og!

Ti tonn lettare

Det er bare ein myte dette at ein går opp i vekt når ein er gravid.


Så snart ein får fast jobb og ordna forhold og slepp å grua seg og skjula seg og legga seg med svart klump i magen kvar kveld, går ein nemleg ned. Ti tonn, minst, på mange færre dagar!

Eat that, Grete Roede!

Sommar!

Ah!

Finst det noko betre enn 25-30 grader og strålande sol kvar dag, heile dagen?

Tenkte ikkje det, nei.

Reiser for øvrig til Stockholm i morgon rett etter jobb, og blir t.o.m. søndag. Blir stas. Fine byen!

Lækjinga byrjar

Så er det offisielt.

Eg har fått jobben. Kom nett frå sjefred sitt kontor, kontrakt i handa og alt i orden. Grei løn, streite ordningar elles.

I morgon, på 24-vekersdagen, fortel eg om Lille Knøtt.

Ønsk meg lukke til!

Barmhjertige Jesus!

Jada jada, det er mogleg eg bare er hormonell og greier. Men er det mogleg å ikkje bli rørt av dette innslaget?



Pie Jesu, barmhjertige Jesus, indeed!

Røter

Lyslugg er i USA på konferanse, eg avspaserer frå jobb pga kvelds- og helgejobbing, og har reist til jærs.

Åh! Det er så fint her!

Får ikkje lyst å flytta tilbake, men kjenner - som før - at det er godt å koma frå ein plass. Ein fin plass.

Portugalpåske med noko attåt

Ah! Påske er ein fin ting, altså! Ti dagars uttelling for tre dagars avspasering, vår i lufta og løfte om lysare tider.

Og Portugal!

Fine, fine Portugal! Var første halvdelen av ferien saman med venner i sommarhuset til foreldra av ei venninne, nær herlege, vindige jærliknande strender og Kardemommebyen over, og andre halvdel saman med "bare" Lyslugg i pittoreske Lisboa.

Er veldig for sånne byar kor der ikkje er så mykje ein må sjå, og ein dermed kan bruka desto meir tid på å bare surra rundt! Opp og ned og ned og opp dei tronge gatene, innom kafear og bortom parkar.

Fint liv!


Det einaste eg har å utsetja på heile ferien, er all vinen - og portvinen! - eg ikkje fekk drukke, og dei upasteuriserte ostane og all spekematen eg ikkje fekk ete.

Men det er ei særs lita innvending. Motivasjonen er trass alt stor. Eller liten, alt etter koss ein ser det...








(draumatisk pause)









Foreløpig termin for det eg tidlegare har kalla eit "kjempeprosjekt" er 26. september. Meir her for dei spesielt interesserte.

Februargull frå kjøkkenvinduet

Eg er så vanvittig glad i leiligheten vår! Sjå kor fin utsikt me har til den den gullgyldne snart-kjem-våren-solnedgangen!

Tenåringsgraviditet? Jatakk!

I serien "-lin legg lista lågt men skriv i alle fall noko", kan eg i dag presentera...

--- trommesolo ---

ein film!

Meir konkret fire gongar Oscar-nominerte Juno, som har førpremiere i Oslo på Gimle filmfest lørdag, og sikkert kjem på vanleg kino ei veke eller to etter det.

Søt film!

Temaet - gravid tenåringsjente som vurderer abort men feigar ut - høyres kanskje ikkje så komisk ut, men det er det. Mest på grunn av herlege ordspel - høyr for all del på det dei seier i staden for å lesa tekstane! Dessutan er lydsporet nydeleg - eg har planar om å kjøpa CDen så snart eg rekk innom ein platebutikk.

Her er traileren:



... og her er ein av songane. Ikkje favoritten min, men representativ for sjangeren:

Målpassering

Fy flate.

Er det greit at eg skryt litt av meg sjølv, eller? Bare litt?

Okei då, masse.

For eg har vore så flink å jobba! Kjempeflink! Sidan onsdag forrige veke har det vore minst 13 timars innsats kvar dag (utanom søndag, kun 9 då) for å rekka over alt eg hadde teke på meg (pluss ein drøss ting eg ikkje huska å skriva opp då eg laga lista). 9-5 i den vanlege jobben, kveldsskift i den andre, ikkje i seng før tidlegast klokka to nokre av nettene - oftare nærare halv fire-tida. Igjen og igjen og igjen.

Og no er eg sliten, så klart. Men også glad. Eg klarte det!

Har dessutan vore i samtale med ei magasin om mogleg frilansing framover, utan eigentleg å føla så mykje om kor bra eller dårleg det gjekk, og så på bånn gass blodsmak-i-munnen-trening. Har ordna praktiske ting i forhold til ferien (FERIE!) me dreg på i morgon og to veker framover, og skal no sjå om eg orkar å kikka på søstera til Lyslugg si bacheloroppgåve.

Men no er det skjerpings framover. To veker ferie (FERIE!!), så er det slutt på sånn dobbeltbooking. Det er ikkje forsvarleg å jobba så mykje og gjera så få andre, kjekkare ting. Eigentleg ikkje i korte periodar, og definitiv ikkje i lengre.

Dermed: 10. november startar det nye, rolege livet! Bli med, bli med, på kafeturar og kinobesøk og tedrikking heime og lesing av bøker under pledd i sofaen! På turar ut i naturen i dagslyset i helgene, og innandørs trening i vekene! På skikkeleg mat og fine opplevingar og god god tid.

Ah! Dette kan bli bra!

PS: Så langt greier eg det med sjokoladen også!
PPS: Forresten har eg sikra meg eit fulltidsvikariat ut året, og pustar litt rolegare av det

Å joda, absolutt noko

Nemnte eg at eg har fantastiske venner? Eg gjorde det, sant? For det bør nemnast, igjen og igjen.

* Ahem. Drumroll, pleeease: *

Vennene mine er BEST! Betre enn det! BESTAST!

Koss skulle eg elles fått meg billett til Kent-konsert, kanskje? Eg, som knappast hadde fått med meg at dei skulle til Oslo ei gong før billettane var vooosj vekk?

Enter venninne med forbindelsar, og vips! Billett likevel!

Hipp hipp hurra!

Ingenting
Först kom ingenting
Sen kom ingenting
Sen kom ingenting
men ingenting är (ingenting, inget, inget)
De jävlarna tog oss
en efter en
De ljög och bedrog oss
med sanningen
De jävlarna tog min älskling där
Från krönet av kullen kan jag se
min förlorade värld

Jag ska göra nånting
Jag ska slå er med häpnad
Gå över en gräns
Jag ska bryta mig ut
Jag älskar dig så
som att vara beväpnad
Och under belägring kan jag skjuta dig ut

Ingenting
Först kom ingenting
Sen kom ingenting
Sen kom ingenting
men ingenting är (ingenting, inget, inget)
De jävlarna tog oss
en efter en
De ljög och bedrog oss
med sanningen
De jävlarna tog min älskling där
Från krönet av kullen kan jag se
min förlorade värld

Long lost friend

Det er med blogging som med trening - fell ein ut av det, er det tungt å ta det opp igjen. Det er så mange ting eg gjerne skulle skrive om, gjerne skulle fortalt, men så orkar eg ikkje fordi eg då også må ut med forhistoria, og det gidd eg ikkje.

I staden skal eg fortelja om noko av det finaste som har hendt meg på lenge. Det skjedde i går tidleg, då eg fekk ein mail. Dvs, mailen var frå natt til lørdag, norsk tid, men eg las han altså i går morges, før frukost og joggetur på Ekeberg. Slik såg den ut:

[Namnet mitt],
Were you an exchange student at Webster High School? If so, I don’t know if you remember me. If not, I’m sorry to bother you.
Best, [Namnet hennar]

Gjett om eg var! Og gjett om eg huskar henne! Den tynne, rare, jenta som sat rett framfor meg i psykologi, og som eg hadde gym saman med annankvar dag. Ho som skreiv alle notata sine med STORE bokstavar, for "det er det kreative folk gjer", og som lærte seg norske barnerim og "eg hatar gym" utanat. Jenta som i dag, viser det seg, er gift med ein franskmann og mor til ei skjønn jente på snart to år.

Wow. At det er mogleg, 13 år etter forrige møte! Me har maila fram og tilbake heile helga, like boblande sjokkglade begge to, over at me fann kvarandre. Ingen av oss hadde eigentleg venta det, så gleda er desto større.

Plutseleg er eg tilbake til upstate New York, landet ved dei store innsjøane ved grensa til Kanada, kor det snødde metervis om vinteren og me derfor fekk fri frå skulen, snow days, rett som det var. Til gule skulebussar, sal av donuts til frokost, til rare tullefag og amerikanske highschoolklisjear og alle ting for første gong. Til første gongen eg smaka brownies, smaka bagels, smaka så mange ting. Til dei første skikkelege skuleballa, første bussturane til korfestival i Boston og musikalbesøk i Toronto, første forståinga av at eg kan vera akkurat kven eg vil, for her er det ingen som kjenner meg frå før. Første gong i New York City, første Halloween, første jul heimefrå, første sååå mange ting.

Som regel når eg lengtar til USA (og det gjer eg jo ganske så ofte), er det Seattle eg vil til. Men no kom eg liksom på upstate NY også. Dei store hagane i suburben, fulle av badebasseng og svartgrå ekorn og ungar og grillande fedre. Køyringa til symjetrening, med I'm a loser baby so why don't you kill me på anlegget og pit stops på Taco Bell og Wendy's. Symjestemna over heile delstaten, kor foreldra til Sarah, mormonane, insisterte på at eg skulle ligga gratis på deira rom, og mora Anne ønska at også eg var dottera hennar. Til den søte vertsfamilien som gjorde alt for at eg skulle ha det bra sjølv om dei totalt mangla evne til sjølvrefleksjon og forståing for at andre folk med andre meiningar også kan vera bra menneske.

Og det er sjølvsagt litt melankolsk, all denne mimringa, for kva har vel ikkje gått tapt av ungdommelig uskuld og overmot sidan 1994? Men mest er det godt. Godt å vita at det fortida skjedde. At ho sette spor i meg. Og at eg sette spor i henne. At det faktisk finst folk der ute som deler minne frå Webster, NY, skuleåret 1993/94.

At eg ikkje er aleine. Ikkje med det heller.

Opptur

Eg er ikkje bare trist, altså. I dag har eg for eksempel fått øl og chips av reportasjeleiinga på jobben, i arbeidstida, og ledd masse av alt mogleg.

Av denne, for eksempel:


God helg, folkens!

Ingen stopp. Tvert om!

Og sidan eg framleis sit her på jobb og bloggar om trivielle ting medan eg gjer meg heilt ferdig med dagens dont, kan eg vel kosta på meg ein liten godbit til. Nemleg....

(tromtrommelitrommlommmtrommesolo)

Melkesjokolade med non stop!

To av favorittane mine! Saman! I same plata! På likt! Halleluja, eg trur det faktisk fins ein gud. I alle fall ein sjokoladefe eller noko.

Det er så nytt at ikkje eigong Freia sine mjølkesjokoladesider har klart å få det med seg, men nam nam, det har eg!

Jummi!

Det som tel

Så står du der då, på ein av desse forlagsfestane. Og du pratar litt med den eine og meir med den andre, bokryggar og bylines og folk du aldri har møtt og kjem til å gløyma heilt til også dei hoppar fram frå ein bokrygg eller forlagsfest og seier hei, me møttes på Gyldendal, eller Cappelen, eller kordetnovarigjen ifjorellervardetiforfjor, eggløymersålettslikt, dei flyt inn i kvarandre desse festane, og takkforsistogkvaskjer?

Og du tenker at joda, det er bra dette. Det er faktisk det. Du får det til. Du flyt. Det er ikkje det at det ikkje er vinen, for joda, sjølvsagt er det den også, du blir jo litt brisen, litt småfull, og er det framleis medan du skriv dette. Og kanskje er du hakket lettare, hakket morsommare, hakket vassare med litt kvitvin innabords, og du rekk jo å tenka at akkurat Damm sin vin faktisk er bra, meir enn bare drikkbar som forlagsvin pleier vera.

Men det er ikkje bare det heller. Det er du. Faktisk. Det er du som står der og pratar, og ler, og lyttar, og tullar og er seriøs. Ærleg og uærleg, alvorleg og fjåsete. I eit brått glimt merkar du det, det du tenkte at aldri ville koma. Det du ikkje eigong visste at du ville skulle koma. Kjensla av å høyra til. Av å vera inne.

Og når du skriv desse linjene høyres det ut som om det har vore målet. Og det har det ikkje. Har det aldri. Men når sjansen byr seg, er du klar. Klarare enn du visste. Gladare enn venta. Varmare inne enn ute. Ikkje fordi du prata med den viktigaste, den mest kjente, den klokaste eller morsommaste. Ikkje fordi du sjølv sa så mykje viktig, klokt eller morsomt. Du var med, og det er bra. Du fiksa, og det er betre. Du er modig.

Sånn. Så var det sagt. Du er faktisk det, modig. Du torer å gå sjølv om du er aleine. Utan livbøye, støttekontakt. Du rekker ut handa, du seier hei, du stoler på at den andre vil ta ho, vil seia noko, vil møta akkurat deg. You've come such a long long way baby. Du har fått fanmail tidlegare om dagen, takk for fine bokmeldingar, du er modig og ærlig og det er så uendeleg mykje meir enn mange vågar, eg håpar du held fram for du skal vita du betyr noko for nokon, og tenkt at er det ikkje rart, dette med å bety noko for nokon. Dei må jo meina det?

Så, brått, er det nok. Lokalet er i ferd med å tømmast, men det er ikkje derfor. Du har nådd grensa, fått metta di, sett det du ville sjå og gjort meir enn du ville gjera. Du har ete fingermaten, drukke vinen, høyrt på talen og fått so much more than you ever bargained for. Du takkar fint nei til han søte debutanten som lurte på om du treng følge heim, for er det noko du ikkje treng, er det jo følge heim, og du fyllesjanglar ned i mørket, aleine på den smale stien ned frå Ekebergrestauranten, gjennom gravlunda, heilt heim til sjuande etasje. Og du er ikkje redd, for kvifor skulle du vera redd, du er jo heime, du er jo trygg, mørket passar på deg, og byen vaktar stega dina.

But do you know that tonight the streets are ours, tonight the streets are ours, and these lights in our hearts they tell no lies syng herlege Richard H., og det kan vera akkurat så kvasi, så klissete, så nostalgisk og innsmigrande det bare vil, for det er sant, sant, sant. Gatene er dine, dei er våre, dei tilhøyrer alle som kjenner det slik du kjenner det akkurat no, alle som kjenner det skjøre, det svevande, det vakre uuttalte. Kjærleiken i lufta, i hjarta, i fellesskapen. I byen og folka.

Og når du er halvvegs mellom toppen og dalen stoppar du og lenar deg mot rekkverket og skodar utover byen, slik du elskar, slik du gjer kvar kveld. Og vinkelen er litt ny og litt gammal, og byen er det same, og du kjenner at det er godt. At alt er godt. At det er er her, no, du skal vera. Ei overveldande kjensle av tilhøyrsle. Klissete, nostalgisk, bada i innsmigrande baryton, og likevel rett rett rett. Her. No. Det er det som tel, det som tel.

Det som tel.