fredag, juni 29, 2007

Kræsj!

Folk driv og går på veggene rundt meg. Ikkje konkret, dessverre - hadde det bare vore så vel. Ei skrame i pannen og kanskje litt naseblod, og ferdig med den saka. Nei, dei kræsjar full fart inn i den altfor kjente no-er-eg-fullstendig-utslitt-og-orkar-ikkje-lenger-den-lettaste-ting-og-i-alle-fall-ikkje-å-gå-på-jobb-veggen.

Det er tydelegvis ingen lettvegg, heller.

Siste offer ut er ein av kollegaene mine, som har vore sjukmeldt i rundt ein månad no. Først trudde han det var ein slags allergi, kanskje, så ei forkjøling. Eller kanskje ei influensa eller noko? Han sjukmeldte seg "for eit par dagar", og fire veker seinare er han framleis ikkje tilbake. Sist me ringte han, forrige veke, høyrtes han ut som han prata frå enden av ein lang tunell. "Eg orkar nesten ikkje å stå opp", sa han. Og "eg ser ikkje føre meg koss eg skal orka å nokonsinne lesa ei avis igjen, langt mindre skriva i ho".

Og eg blir redd.

Sjølvsagt blir eg det. Den eine dagen er ein på jobb, smilar og ler og leverer oppslag så det står etter, den neste orkar ein knappast å stå opp. Rett nok hadde han lenge virka litt sliten, litt treigare i avtrekket enn vanleg, med litt for mange dagar kor han sat på kontoret til sju og åtte når han burde gått heim i firetida. Men likevel. Neppe noko verre enn eit par friveker i juli burde kunna fiksa, tenkte alle. I den grad me tenkte noko særs om det.

Og så eg då, som også surrar og virrar med saker til tider. Som også har dagar kor eg er på jobb til sju og åtte fordi konsentrasjonen for lengst har teke sommarferie og reist på tur til Syden, minst, og eg ikkje klarar samla meg om den enklaste kosegladsaka eller skriv-av-og-krediter-andre-notisen. Ikkje før eg må, før eg har gått endå ein runde for å fylla vatn på flaska, eller surfa endå ein gong innom diverse nettstader. Eg som sit om nettene og kveldane med ting eg ikkje torer innrømma for sjefen at eg ikkje fekk gjort ferdig mellom ni og fem. Men som held ut og smiler og tenker at det ikkje gjer noko, fordi eg har så stor arbeidskapasitet.

Eg har det, har eg ikkje?

Men det trudde vel kollegaen min også, om seg sjølv? Trur me ikkje alle at me klarer, at me taklar, at me orkar og får til? Er det ikkje derfor folk plutseleg kjenner det singla i metaforisk murpuss, og plutseleg ligg der utan å makta? Eg trur liksom at eg er så godt vaksinert mot denslags sidan eg eigentleg er så lat, og kviler så godt når eg kviler, totalt utan å tenka jobb og oppslag og potensielle saker og slikt, men det trur vel alle?

Tenk om det ikkje er nok?

Eg hadde eittårsjubileum på noverande arbeidsplass tysdag, etter å ha klora meg fast i fem korte men stort sett samanhengande vikariat så langt. To månader her, tre månader her. Fordi folk er sjuke. Fordi dei går på veggar og slit ut armsener, eller får ordinære influensaliknande greier som varer og varer av uvisse grunnar, mest truleg generell slitasje.

Og det er ironien:

Så lenge folk kræsjar i veggen, har eg jobb. Så lenge eg har jobb, veit eg ikkje om eg sjølv kjem til å møta murpussen.

torsdag, juni 14, 2007

Til skogs!

Du huskar Tori? Både at CDen var bra og at ho skulle koma til den norske skogen?

Vel, etter det har følgande skjedd:
1) Eg vil på festival, og spør mange om dei vil gå med meg. Tori, jee!
2) Folk seier nei. "Ikkje råd" osv. Folk, buu.
3) Eg er usikker på om eg skal gå aleine, og bestemmer meg for at ja, det skal eg. Jeee!
4) Eg oppdagar at eg har kveldsvakt, og dermed ikkje kan gå likevel. Buuu!
5) Eg klarer å overtyda redaktør og reportasjeleiar om at ein festivalreportasje frå Tori-konserten er akkurat det fredagsavisa treng. Jeeee!
6) Rep-leiar ringer torsdag morgon og har ombestemt seg. Eg må laga rep på noko anna, Tori utgår. Buhuuu!
7) Redaktør ringer torsdag ettermiddag med dårleg samvit, og gir meg gratisbillettar utan at eg treng skriva noko til avisa! Jippi-ai-ai-jippi, jippi-aaai!

Eg er med andre ord one happy camper akkurat no.

Til skogs!

________________________________________________
Oppdatering seint same kveld:

________________________________________________
Jee! Konsert! Med Tori!

For øvrig viser det seg at det eg trudde var ein billett, var ein billett for i dag og eit pressepass for heile festivalen. Travis søndag, anyone?

tirsdag, juni 12, 2007

Med rett til å grina

Ingolf Håkon Teigene er død. Det er bare ekstremt trist. Dødsbodskapen kom som ei uventa melding på tampen av arbeidsdagen, ein kveld eg ærleg tala hadde tenkt å surfa inn med notisskriving og andre trivialitetar.

Merker at eg ikkje heilt klarer å forklara koffor det er så trist. Men det er ikkje ofte eg grin på jobb. Ikkje så ofte som Ingolf. Men likevel. Kanskje akkurat derfor.

fredag, juni 01, 2007

Venner for livet

Eg sit på kontoret, som har vore Husgjestens soverom den siste månaden og skal vera det ei dryg veke til, og prøvar å skriva ferdig noko med deadline i morgon tidleg, medan eg fungerer som levande oppslagsverk og ordbok for dei på stova. I sofaen der sit Lyslugg si syster, som er på besøk for å få hjelp til den heimeeksamenen ho skal levera i morgon, og Lyslugg, som jobbar med eittelleranna han må ha levert før midnatt for å få vera med på ein eller annan konferanse eller kvadetnoer, medan også han hjelper syster si med oppgåva. Tidlegare las han oppgåva hennar medan ho rulla ut bollar av deigen han laga tidlegare, og eg laga kringle medan han bruka Dumbo på kontoret til å skriva ut frå. I godstolen like ved sofaen sit Husgjesten og lærer seg powerpoint og installerer Netscape (!) som ho treng i den nye jobben sin, medan også ho bidreg med språkhjelp og heiarop til Lysluggsysteras heimeeksamen, Lysluggs konferanseting og min deadlinetekst. Når bollane er gjennomsteikte tek Lyslugg dei ut, og når kringla luktar ferdig, ordnar eg opp. Alle drikk te, alle er saman, akkurat som me er tilbake på nittitalet og bur i kollektiv og gler oss til å sjå Friends eller Seinfeldt på TV tirsdag.

Og sånn går no dagane.

Heilt til natta kjem. Då er dei tre andre kollektivistane ferdige og går og legg seg, og eg sit aleine igjen. Det er greit det. Eg kjem i mål, denne gongen også. Ute blir det mørkare og mørkare, så lysare igjen, og regner trommar forsiktig mot ruta.



Stilt, innforstått, roleggjerande.

- Men innan eg skal sykla til jobb i morgon tidleg, bør det ha slutta, altså!