Kjære Fru Tyskprofessor...

Det er ikkje det at eg er irritert, altså.

Å neidå. Aldri.

For eg har jo bare lese to -2- artiklar om tysk litteratur - på tysk(!), den eine meir, hm, skal me seia vanskeleg tilgjengeleg enn den andre, og slått opp ord og skrive ned spørsmål, og gjort så grundig research på deg som eg bare sjeldan rekk.

Og du skulle jo bare ringa meg på mobilen sånn litt før fire, sånn at eg kunne ringa deg opp det nummeret du skulle oppgi då, og me kunne prata saman i kanskje, tja, ein time eller så, om desse tyske artiklane (tyske, ja!) - og så skulle det heile vera over for din del, slik at eg kunne skriva ut det du sa og halda deadlinen min på torsdag ettermiddag. I morgon, ja. Torsdag.

Så eg bare lurar på følgande: Kva for eitt av desse punkta var det du ikkje forstod?

(1) Eg les tysk.

(2) Du ringer meg. Klokka cirka fire. 16.00, om du vil, onsdag den 7. juni 2006. Som avtalt. Ikkje fordi det er meg imot å ringa deg først, men fordi du har bedd spesielt om å få gjera det på denne måten, sidan du veit at du vil vera vekke frå kontoret, og heimen din, og tydelegvis også dei to mobiltelefonane du har. Eg veit dette fordi eg har sjekka, og ringt alle dei fire nummera minst tre gonger kvar den siste timen, og lagt igjen melding både her og der.

Du kan umogleg ha misforstått den delen om at du er Ei Veldig Veldig Travel Kvinne. For, kjære deg: Det. Er. Eg. Også. Og akkurat i ettermiddag, for eksempel, kunne eg ete sushi med kompis eller trent fort og hardt for meg sjølv, eller i det minste gjort andre ting enn å lesa tyskartiklane ei gong til medan eg venta på deg og prøvde å ringa deg likevel for å høyra om det var eg som hadde misforstått. Det var ikkje det, ser du.

Men irritert? Neidå!

Venlege helsingar, journalisten