Ukrainsk fjernsynsteater

Arbins gate 4, Oslo: Den ukrainske ambassaden. Enter meg, som ringer på døra.
- Szrezwyrszetakie Yukraiwnijskijewska ampazatszchka¤ svarar dørklokka.
- Eh... eg er her for å søka om visum til Ukraina, kaukar eg, så tydeleg eg kan.
Døra opnar seg. Eg går inn. "Den ukrainske ambassade, 4. etasje", seier skiltet, så eg går opp.

Til ei låst dør. Utan ein kjeft å sjå.

Eg ringer på klokka. Ei gong. To. Tre. Prøver den andre klokka. Ei gong. To. Tre. Framleis ingen å sjå. Bankar forsiktig på døra. Så litt mindre forsiktig. Stiller meg slik at eg heilt sikkert er synleg i overvåkingskameraet, gjentek bankinga. Og ringinga. Og i det heile tatt. Neivel? Er eg nekta innreise i riket før eg eigong har prøvt? Eg har alle papira, æresord!
Halvvegs på veg mot trappa igjen, kjem ei kvinne til syne i døropninga. Ho har heimebleika hår, tupert pannelugg og mykje rosa og sjokkblå sminke. Ting tyder mao på at ho kan vera ukrainsk...

Eg framfører ærendet mitt.
- You can come in, but the consul is not here yet, seier ho, med solid slavisk schwung.
- Ok, seier eg, så høfleg som bare det, og smiler akkurat passe.
Så ventar eg.
Eitt minutt. To. Tre. Ti. Femten. Heilt til konsulen sjølv kjem, sytten minutt seinare.
Han er ein alvorleg, halvung eller -gammal mann i mørkeblå dressmanntype dress og vasskjemma hår. Høgtidssamt låser han seg inn i rommet bak det vesle lukevindauget sitt. Rettar på slipset, sjekkar nokre papirbunker, og løftar til slutt blikket.

Det er mitt cue. Eg reiser meg frå ventepinnestolen, verdig og verdsvant, og går med faste steg bort til glasvindauget med luke i.
- I am here to apply for a visa to the Ukraine, seier eg.
- Hm, seier han, og tek imot papira mine.

Han les. Nøye. Den offisielle invitasjonen frå eit fleirstjerners ukrainsk hotell, den datautskrivne og handstempla kvitteringa for betalt visumavgift, heile passet mitt frå første til siste side (med innlagt augebrynrynking for både japanske og amerikanske stempel), og - spesielt - sjølve visumsøknaden. Fire sider med kryss i rett boks for "single" (sambuar finst ikkje), "no criminal record" og "no infectious diseases", med adressar og lovnader om å ikkje bryta nokre lovar medan eg besøker Ukraina.

Det tek nokre minutt. Til slutt kikkar han opp. Det er nesten litt skuffing å lesa i blikket hans.
- All your papers are in order, so you can come back later, seier han.
- Later? spør eg.
- Yes, svarar han.
- In one week? Two? utdjuper eg.
- Yes, svarar han.
- Ehm... thank you! seier eg.
Han teier.

Exit meg.

Framhald følgjer. Om ei veke. Eller to.

¤ litt omtrentleg transkribering her, sjølvsagt bare i mangel på kyrillisk skrivemaskin.