Objektet opplever noko autentisk

Eg er blitt intervjua i dag! Forste gongen i dette landet - i Japan var jo skuleungane etter med annankvar dag, med sine faste sporsmal i japansk lydskrift ("kva er favorittempelet ditt?"), og bildeknipsing i slutten av "intervjuet". Trur kanskje det blir med dette eine her.

Intervjuaren var til gjengjeld alldeles fantastisk: Ei indisk dame pa ca 60 ar, med det hennaglorete haret i ein lekker liten bustete bolleklipp, briller av Dame Edna-typen og eit fantastisk ulekkert liksomvestleg antrekk av typen sjokklimegront og flagrande. Ho presenterte seg (langt, komplisert namn eg for lengst har gloymt), sa at ho var reisejournalist, og lurte pa om ho kunne stilla meg nokre sporsmal. Joda, ho kunne sjolvsagt det. Eg sa kva eg heitte, kor eg kom fra, kor eg hadde reist i India, kor eg tenkte meg vidare, og kva eg syns om India.
- Er du sikker pa at du likar alt, fiska dama, tydeleg misnogd med rosen av vakre indiske fargar og folk, natur og kultur.
- Uhm, ja... meinte eg.
- Alt? Du har vel hatt nokre problem? naermast kommanderte ho.
- Vel... det er jo litt slitsamt med alle mennene som staar omkring og bare kikkar og glor pa meg heile tida, og som aldri vik blikket. Men problem... nei, eigentleg ikkje, heldt eg fast ved.
- Uff! Ja, huff og huff! Det er frykteleg. Frykteleg. Gir India slik eit daarleg rykte. Er du sikker pa at du ikkje har hatt verkeleg ubehagelege opplevingar her? Hm???
- Nei, ikkje verkeleg ubehagelege. Det skal nok ga bra, smilte eg, som syns at det byrja bli nok mas no.
- Ok, sa ho, etter hektisk notering om den stakkarslege uskuldige kvite dama som hadde opplevd dei grusommaste ting takka vera faele indiske menn. - Men om ein av dei naermar seg - bare smekk til han! Viss eg faar gi deg eitt godt raad fra India, froken Lin: SMEKK TIL DEI!

Og dermed var intervjuet over... Klar beskjed, hm?

Det fann for ovrig stad i Sanchi, ein herleg liten landsby fem timar i skumpete lokalbuss (vegarbeid! stovete! rodt!) nord for Bhopal. Stort sett sovnig og avslappa, med faerre skulande menn - noko som er ein attraksjon i seg sjolv - dessutan beromt for buddhistiske "stupaer".

Er ikkje sikker pa kva slike stupaer evt heiter pa norsk, om dei har noko anna namn, men det er altsa runde "steinkuplar" av varierande storleik, fra sma pa ein meter eller sa, til dei storste, som eg trur var ca 25 meter(?) hoge. Til dei storste hoyrer fint dekorerte soylekonstruksjonar rundt inngangane, som pa bildet. Over to tusen aar gamle! Alle desse stupaene laag spreidd rundtomkring pa ein liten fjelltopp, ein freda plett pa jord med faa folk og omtrent ingenting braak. Herleg!

No er eg i Jhansi, etter fire timar i andreklassevogna pa toget. Eitt ord: trongt! Men ogsa festleg, trass tresmak i raua og ryggen utav ledd. Sat stua saman med ein gjeng som sjolvsagt var veldig interesserte i meg, og sjolvsagt ikkje kunne eitt einaste ord engelsk. Dei stirra, sa klart, men eg klarte fint a stirra dei ned, utan a prova sa altfor hardt. Det var uansett ikkje nodvendig, for dei var ikkje ekle, bare nysgjerrige. Dessutan vennlege. Dama pa sida av meg var nemleg av typen som aldri gir opp: ho prata og spurte og grov sjolv om det var tydeleg at eg ikkje fatta kva ho sa, og ikkje klarte a svara pa noko. Til allmenn munterhet, sa klart. Etter ein time eller to viste det seg at ein av mennene kunne ca ti engelske gloser, sa med verdskartet i LP-boka mi, aktivt kroppsprak og mange flir, klarte me a fa til ein slags "samtale" etter kvart. Kveldens hogdepunkt var sjolvsagt da eg drog fram kameraet, fotograferte dei, og viste fram bilda. - Woooow! Er det meg? Eg er sikker pa dei trudde eg var verdas rikaste, minst, sidan eg eigte slik eit fantastisk apparat. Men koffor i all vidaste verda reiste eg daa pa andre klasse, saman med dei? Ikkje loye dei var forvirra, og provde pa ca ein million hindifraser a fa meg til a forklara kven eg var, kva eg skulle, eller kva dei no spurte om. Til slutt gjekk det eit lys opp for engelskglosemannen: - Your company? spurte han. Aaaah! Dei lura sjolvsagt pa kor mannen min, eller fetteren, eller ein eller annan mannleg slektning var. Koss kunne familien etterlata meg her aleine, med ein svaer, tung ryggsekk og null hindikunnskapar? Eg lova at han kom og henta meg pa stasjonen i Jhansi (eh, kremt), og dei nikka letta. Alle ville kjopa te til stakkars meg som var aleine, og daa eg forlet toget, fekk eg 30 kalenderkort med bilde av hinduistiske gudar og profetar av skravledama ved sida av meg.

Saa der kom han, den der kontakten med dei lokale som alle ryggsekkreisande skryt saann av (no ogsa eg!), og som visstnok er saa ein mykje meir autentisk enn trash-tv-dagar pa hotellrommet. Puh!