Trashy mellomspel

Eg har temmeleg bra reisekondis. Som ein japanar, omtrent, som utan aa kny dekker det eine kontinentet etter det andre, med eitt sjaaverdig tempel, eller slott, eller kvadetnoskullevera, per dag. Gjerne fleire ogsa, om det passar seg slik og korresponderer med lokalbussar og tog og hotellinnsjekking og slike logistiske hensyn. Det er ikkje nodvendigvis noko eg er spesielt stolt av: alle veit jo at det er mykje betre, for ikkje aa snakka om kor mykje meir autentisk, aa bruka lengre tid, og verkeleg synka inn i kulturen, prata med dei lokale, oppdaga hemmelige smaa uventa sights som ikkje staar i turistguiden, faa venner for livet, osv osv.

Vel. I gaar svikta kondisen litt. Eg hadde staatt opp tidleg fredag, reist fire-fem timar fraa Aurangabad, pa skranglete overfylt lokalbuss med svaere bagasjen paa fanget og ein slitsam inder ved sida (stirr. stirr. stirr. STIRR. men ikkje eit ord engelsk, saa klart...). Kome fram til dei vakre, men dessverre mindre fredfylte huletempla i Ajanta, sett desse i ko med masse inderar, og reist vidare to-tre timar med tilsvarande buss til Jalgaon, kor eg skulle naa eit tog nordover til Bhopal kl 17.45.

Eit tog som sjolvsagt var forsinka. Ein time. To. Tre. Fire. Og fem, foer det endeleg toeffa avgarde. I sovevagna min var det ein heil gjeng unge menn, mykje toeffare enn toget, og veldig interesserte i aa plystra og ropa hello! hello! HELLO! til meg annakvart minutt og prata hoeglydt om meg medan dei peika i min retning og lo stoeyande saa snart dei oppdaga at eg ikkje forstaar hindi. Dermed blei det minimalt med soevn, og lange iskalde timar i det temperaturen utanfor dei vidopne doerene kraup nedover mot 5-6-talet.

Foerst i sekstida om morgonen, medan Bhopals mange minaretar kalla dei rettruande til dagens foerste boen, kom eg fram til den vanlege gjengen rickshawfoererar som masar og masar og MASAR om aa koyra deg hitogdit - til blodig overpris om dei faar lov, saa klart. Maatte krangla med hotellmannen foer eg fekk rommet mitt, sidan eg kom for seint, og oppdaga snart at Planeten loyg om det der med varmtvatn dognet rundt i akkurat dette, bittelitt dyrare hotellet, som eg hadde valt eine og aleine pga det med varmtvatnet. Det var like iskaldt som det er om natta overalt elles i India, saa klart, og dermed maatte jenta bruka over ein time for eigen maskin paa aa tina saapass at ho fekk sova.

For aa bli vekka kl 9 av room service. You want, Madame? Urgh, nei, ingenting. Og igjen kl 11: Clean room! Blaergh, NEI takk! (Typisk, forresten, at det einaste hotellet eg har vore paa med reingjering av romma, maatte vera akkurat dette, naar eg bare ville sova...) Og igjen og igjen av diverse "service"telefonar og bank paa doera og styr og vesen. Maatte til slutt gi meg. Stod opp, dusja i det no lunka vatnet, og gjekk ned, til resepsjonen. Der fekk eg vita at eg maatte byta rom, sidan det dei hadde gitt meg om natta var airconditioned, og dermed dyrare enn prisen dei hadde sagt. Duh! Som om nokon ville koma i mellomtida og bestilla eit rom med luftkjoling naar det er langt under 10 grader om natta, og tjukke veggar isolerer mot sola om dagen! Hadde eg vore vaknare, hadde eg sjolvsagt pakka og reist til eit heilt anna hotell, men saa trott som eg var, gadd eg ikkje. Flytta til eit anna, elles stort sett identisk rom, foer eg gjekk ut.

I loevens hule. Som nemnt er det mange muslimar her i Bhopal, i alle fall i bydelen der eg bur, og du kan seia kva du vil om mellomreligios forstaaing og bla bla bla, men dei ER faktisk verre enn dei andre inderane naar det gjeld ubehagelege blikk, og ufine hentydingar, og det som verre er. Ikkje saa rart, kanskje, naar dei er vande med at deira eigne kvinner gaar kledde i burkaliknande sarikjolesekkar...

Etter eit par timar, inkludert internettkafe (kor eg konstaterer at bare gode guten held ord og skriv til meg - elles var der ingen mail aa henta) og sjokoladehamstring (den to forste paa turen saa langt!), gav eg opp og gjekk "heim" til det masete hotellet igjen.

Endeleg!

At eg ikkje kom paa det foer! Med Do not disturb (or help you God!)-skiltet paa doera, telefonkontakten riven ut, og vindua lukka mot i alle fall ein del av stoyen utanfor, blei det endeleg den dagen eg trong. Las i boka mi, sjekka planeten for vidare reiseplanar, og saag paa TV timevis i strekk (noko eg elles ALDRI gjer, bare spoer dei som kjenner meg!). Indian Idol, Bollywood-musikkvideoar, amerikanske actionfilmar dubba til hindi, og -best av alt- ein endelaus prisutdelingsseremoni a la Emmys eller Oscars eller noko midt i mellom, med dansenummer og songnummer, og enormt mange prisar. Beste kvinnelege "positive rolle", beste mannlege "negative rolle", beste duett i ein saapeopera, beste dommar i songkonkurranse, osv osv. Det gjekk paa engelsk og hindi, hindi og engelsk, med vakre, glamorose indiske stjerner i hopetal. Mange slanke og spenstige, men slett ikkje alle - eit positivt trekk med indisk popkultur. Festleg nok bruka dei den ultraamerikanske og ganske pinlege sjangeren kor stjerner i ein kategori delar ut prisen til dei som vinn i andre, og er tvungne til aa lesa daarlege, uspontane "morsomhetar" fraa prompteren foer dei roeper opp vinnaren, medan publikum humrar velvillig. Kosteleg!

For aa gjera kvelden komplett, bestilte eg mat fraa room service, for aller foerste gong i mitt liv. Den allerbestaste chicken tikka'en eg har smaka nokonsinne, med butter naan og cola til. Eg aat alt, inkludert salaten og tomatene som var skaarne i rosefasong, med sjokoladane eg hadde kjopt tidlegare til dessert. Aaaaah! Bliss! Maaltidet er det dyraste eg har hatt saa langt, til heile 25 kroner (sjokk!) foer den temmeleg rause tipsen til den soete litle guten som kom med maten. Og gjett om det var verdt det?!

Moralen: sloeving er ein bra ting! I dag har eg vore glad og energisk, og full av styrke til aa taala allverdas blikk og rop og kva det skulle vera. Reiseplanane vidare er saa godt som i boks, bloggen er oppdatert, og India ligg atter ei gong for mine foeter.

Lenge leve room service og trash tv!