Språket mitt

Forresten har eg tenkt på ein ting til:

I starten, då eg byrja med denne blogginga, var eg litt usikker på kvifor eg gjorde det. No har eg kome fram til eit (foreløpig?) svar:

Eg trur rett og slett at mykje handlar om språkleg frustrasjon. Også kjent som målkamp, på det tette, personlege planet. Eg sit jo her, og kvernar ut artikkel etter artikkel på dette (for meg) stive bokmålet, fulle av anbehetelsar og anna slagg, kaldare og fjernare (for meg!) enn noko eg nokonsinne tidlegare har skrive og publisert, ironisk nok i den "varmaste", "næraste" publikasjonen eg har jobba i. Eg føler meg overrennt av flosklar, av klisjear, av ting eg har lese før!

Og eg veit godt kvifor. Eg har jo lese det før! I alle aviser, magasin, blad - i heile denne overveldande bokmålsverda. På nynorsk er eg meg sjølv, på bokmål bare hermar eg. På nynorsk kan eg skriva som eg føler, på bokmål må eg skriva som eg har lært. Det er rett og slett ikkje noko att av meg i artiklane!

Og då kan det eigentleg vera det same. Eller, misforstå meg rett: eg skriv ikkje om meg sjølv eller for meg sjølv! Det er meir diffust enn som så. Utan å virra meg langt inn i litt.vitske resonnement kring lesar-, forteljar- og forfattarroller, skal eg bare slå fast at eg har mista stemmen min. Ikkje pronomenet eg, for det er framleis med. Faktisk har eg aldri før skrive så mange "personlege" artiklar før, kor denne "jeg" dukkar opp både her og der. Nei, pronomenet er der framleis - bare ikkje personen, eller kva ein no vel å kalla den instansen som uttaler seg. Innhaldet i "jeg".

Det heile føles som rollespel. Ikkje sånne kjekke kle-deg-ut-og-leik-med-eigen-identitet-fordi-du-har-lyst-forsøk. Snarare sånne triste maskèr-deg-så-ingen-ser-kven-du-eigentleg-er-påbod. Eg føler meg rett og slett undertrykt. Ja, eg "får til" å skriva bokmål. Men nei, eg har ikkje lyst likevel!

Eg er lei av å skriva sidemål! Eg vil ha språket mitt - røysta mi! - tilbake!

PS: takk til forfattar Olaug Nilssen og hennar kjempefine blogginnlegg med påfølgande diskusjon for ei tid tilbake. Det klargjorde ein del ting for meg. No må alle kryssa fingrar og tær for at soga ender godt og Olaug får lov til å skriva! (Forresten lurar eg litt på om Olaug huskar fyllesamtalane våre frå cirka tusen år tilbake då me begge gjekk på litt.vit, men det er litt på sidelinja akkurat no)

PPS: til dei som enno ikkje har gjort det. Gå hit og signer!

Takkar for merksemda, hoppar elegant ned av såpeboksen