Eg bestemmer sjølv!

Nettet heime ligg nede. På jobb er det travlare enn travelt, og dessutan mange bugs som gjer at eg ikkje alltid får publisert det eg skriv. (Reknar med eg er djupt sakna, derfor forklaringa.)

Men altså. Eg har tenkt. Faktisk ei heil del. Ikkje alt skal på nett. Men noko, kanskje?

Meir konkret, har eg tenkt på Framtida. Skillet mellom det eg ønsker meg i Ei Ideell Verd, det eg ønsker meg i ei meir Reell Verd, og det eg trur kanskje blir den faktiske situasjonen i sistnemnte. Ehm.. det blei kanskje ikkje så konkret likevel. Overskrifta her er vel Usikkerhet. Kva skal eg bli når eg blir stor? Og når skal eg få vita det? Vil Lyset gå opp for meg? Vil eg få velga? I tilfelle mellom kva alternativ? Og når?

Eg har lyst å reisa langt vekk. Aller helst til India. Lenge. Har gått nokre rundar med meg sjølv for å finna ut om det er rein fluktrefleks som driv meg, eller om det er noko anna.

Eg trur det er noko anna.

Eg har alltid vore så Flink! Flinkast på barneskulen, på ungdomsskulen, på vidaregåande, rett på seks års studier med sju års innhald, vidare rett inn i min første jobb, så nummer to, så nummer tre, utan så mykje som ein fridag mellom siste arbeidsdag i den eine til første arbeidsdag i den neste. Blikket framover. Alltid.

Kanskje hadde det vore lurt for meg med ein pause? Ein pust i bakken, rett og slett? Eg er ikkje sikker. Men det eg føler, er at det er no eller aldri. Sjølvsagt kan ein reisa jorda rundt som femtiåring, eller dra med seg småungar, eller slutta i sin Faste Jobb og gjera det seinare. Men forholda ligg jo mykje betre til rettes no, før ungar og alder og fast jobb, etter at vikariatet i UB uansett går ut…

Spørsmålet er vel meir om eg torer. Om det er verdt det, å reisa aleine ut i den Store Verda, når eg har verdas beste kjærast i Norge. Om det er viktig nok. Han blir ikkje med, for øverst på hans framtidsliste står det andre ting enn India. Eller Afrika. Eller kva som helst. Eg forstår det, og respekterer det. Alt handlar ikkje om Oss. Noko må vera Bare Meg og Bare Han også. Det er ein ærleg sak å ha ulike framtidstankar, så lenge dei gjeld avgrensa kapittel i våre respektive liv.

Konklusjonen er framleis i det blå. Eg er rolegare enn eg har vore, no som eg ser Reisa som eit reellt alternativ. No som eg innser at eg ikkje MÅ vera superflink heile tida. At det går bra også om ikkje jobb nummer fire står laina opp for meg dagen etter eg sluttar i UB. Alt i alt er eg vel eigentleg ganske letta.

Og ute skin sola. Det var bare det.