Erling og eg

Eller: Ting eg ikkje lærte på skulen, eg heller

Kjære Erling:

Første gongen eg møtte deg, var eg nett komen frå Afrika. I alle fall føltes det sånn. Eg stod der med afrikansk damelått i øyrene, lett kink i nakken, og hovudet fullt av nye, lange rastafletter, fersk utav afrika-salongen i Bernt Ankers gate, den ikkje så langt unna politihuset, i ein bydel eg aldri før hadde vore i, fersk i byen som eg var. Det var fødselsdagen min, og vinterkaldt og tynt snødekke i Oslo. Eg venta på nokon, trur eg, eller så hadde eg bare stoppa opp litt for å tenka meg om, samla sansane. I alle fall stod eg framfor Stortinget, der ved Freia-kiosken og Grand, og kjente meg akkurat så lite kjent at Karl Johan verka kjent og kjær på meg der og då.

Du kom fykande i full fart over gata, med dress og bustete hår, og dokumentmappe i den eine handa. "Hei!" sa eg, letta over å sjå ansiktet ditt blant alle dei ukjente. "Eh, hei?", sa du, og såg lenge på hovudet mitt og dei studentfrika kleda mine før du føyk vidare. Du stoppa ikkje.

Først etterpå kom eg på at eg jo ikkje kjente deg likevel. At eg bare hadde sett deg på tv. På bokomslag og i aviser. At du jo bare var ein Kjendis.

Men det var fint likevel. Takk for at du sa hei sjølv om du sikkert forstod det med ei gong at eg ikkje kjente deg likevel, sånn eigentleg! Det var fint å føla at eg blei sett der eg stod midt i førjulskaoset, med nytt hår og eit nytt år på akslene.

Andre gongen me møttest, var no nyleg. Du har jo gitt ut ei bok. ”Om ting du ikkje lærte på skulen”, seier tittelen, og då kjem jo slike som meg snikande, væpna med blokk og penn og lure spørsmål, med fotografar i ermet og vinklingar i bakhovudet.

Og det er derfor eg skriv til deg no.
Kjære Erling – kunne du ikkje bare levd opp til førsteinntrykket du gav? Vore ein kjekk person? Sagt noko uventa? Noko eg ikkje allereie hadde lese i boka di, som eg kjempa meg gjennom fordi eg måtte, ikkje fordi eg ville. Kunne du ikkje sagt noko meir enn ordrette boksitat av typen ”Jeg er ikke i tvil om at den viktigste årsaken til at jeg har kommet meg til polene, kjøpt kunst jeg synes er god, før andre, og klart å starte forlag, er først og fremst at jeg har forsøkt, og dernest at jeg har arbeidet hardt over tid”?

Ver så snill?

Eg veit ikkje kva andre måtar eg skal seia det på. At eg blei skuffa. At eg trudde me kunne fått det litt kjekt saman, du og eg. Ledd litt, og prata om Livet. Utan manus, utan ordrette sitat. Ikkje for artikkelen sin del – den blir bra nok med dei smulane du gav meg. Men fordi eg er ein person! Og fordi eg trur du er det også, og veit at du har meir inne! Du har jo kjempa deg fram til Sørpolen, for svarte! NOKO må du då ha tenkt?

Eller?

---

Dørgande taushet.

---

Brev aldri sendt.