Det som tel

Så står du der då, på ein av desse forlagsfestane. Og du pratar litt med den eine og meir med den andre, bokryggar og bylines og folk du aldri har møtt og kjem til å gløyma heilt til også dei hoppar fram frå ein bokrygg eller forlagsfest og seier hei, me møttes på Gyldendal, eller Cappelen, eller kordetnovarigjen ifjorellervardetiforfjor, eggløymersålettslikt, dei flyt inn i kvarandre desse festane, og takkforsistogkvaskjer?

Og du tenker at joda, det er bra dette. Det er faktisk det. Du får det til. Du flyt. Det er ikkje det at det ikkje er vinen, for joda, sjølvsagt er det den også, du blir jo litt brisen, litt småfull, og er det framleis medan du skriv dette. Og kanskje er du hakket lettare, hakket morsommare, hakket vassare med litt kvitvin innabords, og du rekk jo å tenka at akkurat Damm sin vin faktisk er bra, meir enn bare drikkbar som forlagsvin pleier vera.

Men det er ikkje bare det heller. Det er du. Faktisk. Det er du som står der og pratar, og ler, og lyttar, og tullar og er seriøs. Ærleg og uærleg, alvorleg og fjåsete. I eit brått glimt merkar du det, det du tenkte at aldri ville koma. Det du ikkje eigong visste at du ville skulle koma. Kjensla av å høyra til. Av å vera inne.

Og når du skriv desse linjene høyres det ut som om det har vore målet. Og det har det ikkje. Har det aldri. Men når sjansen byr seg, er du klar. Klarare enn du visste. Gladare enn venta. Varmare inne enn ute. Ikkje fordi du prata med den viktigaste, den mest kjente, den klokaste eller morsommaste. Ikkje fordi du sjølv sa så mykje viktig, klokt eller morsomt. Du var med, og det er bra. Du fiksa, og det er betre. Du er modig.

Sånn. Så var det sagt. Du er faktisk det, modig. Du torer å gå sjølv om du er aleine. Utan livbøye, støttekontakt. Du rekker ut handa, du seier hei, du stoler på at den andre vil ta ho, vil seia noko, vil møta akkurat deg. You've come such a long long way baby. Du har fått fanmail tidlegare om dagen, takk for fine bokmeldingar, du er modig og ærlig og det er så uendeleg mykje meir enn mange vågar, eg håpar du held fram for du skal vita du betyr noko for nokon, og tenkt at er det ikkje rart, dette med å bety noko for nokon. Dei må jo meina det?

Så, brått, er det nok. Lokalet er i ferd med å tømmast, men det er ikkje derfor. Du har nådd grensa, fått metta di, sett det du ville sjå og gjort meir enn du ville gjera. Du har ete fingermaten, drukke vinen, høyrt på talen og fått so much more than you ever bargained for. Du takkar fint nei til han søte debutanten som lurte på om du treng følge heim, for er det noko du ikkje treng, er det jo følge heim, og du fyllesjanglar ned i mørket, aleine på den smale stien ned frå Ekebergrestauranten, gjennom gravlunda, heilt heim til sjuande etasje. Og du er ikkje redd, for kvifor skulle du vera redd, du er jo heime, du er jo trygg, mørket passar på deg, og byen vaktar stega dina.

But do you know that tonight the streets are ours, tonight the streets are ours, and these lights in our hearts they tell no lies syng herlege Richard H., og det kan vera akkurat så kvasi, så klissete, så nostalgisk og innsmigrande det bare vil, for det er sant, sant, sant. Gatene er dine, dei er våre, dei tilhøyrer alle som kjenner det slik du kjenner det akkurat no, alle som kjenner det skjøre, det svevande, det vakre uuttalte. Kjærleiken i lufta, i hjarta, i fellesskapen. I byen og folka.

Og når du er halvvegs mellom toppen og dalen stoppar du og lenar deg mot rekkverket og skodar utover byen, slik du elskar, slik du gjer kvar kveld. Og vinkelen er litt ny og litt gammal, og byen er det same, og du kjenner at det er godt. At alt er godt. At det er er her, no, du skal vera. Ei overveldande kjensle av tilhøyrsle. Klissete, nostalgisk, bada i innsmigrande baryton, og likevel rett rett rett. Her. No. Det er det som tel, det som tel.

Det som tel.