Hald meg fast!

Mørkt når eg kjem og mørkt når eg går. Den trygge utsikta frå vinduet, med snødryss på toppen. Den evige straumen ned bakken, konsentrerte. Eg har snart gått full sirkel no. 17 offisielle timar att her, av eit heilt hav, minus dei tre eg kjem til å kutta.

Men det går ikkje likevel! Eg forstår ikkje koss eg skal rekka alt eg må rekka! Overalt kor eg snur meg, dukkar samvitet opp. Alt eg skulle gjort, ikkje har gjort, burde rukke over. Folka. Vennene. Planane. Avskjedsmiddag og avslutningsmøter. Jobben jobben jobben. Den eine og den andre. Tekstar som skal skrivast, bilde som skal velgast ut og redigerast. Tilbakemeldingar og mailar. Sprudlande entusiasme og akkurat passe lengd. Pedagogiske innføringar og medrivande vinklar. Tilstedeværelse.

Koss kan eg vera i teksten når eg ikkje klarer vera i mitt eige liv?