Ovanfrå og ned
Eg sit heime og jobbar i dag, mest fordi eg driv med eit (i mi verd) langsiktig prosjekt, og treng noko av utstyret eg har her heime, ikkje på kontoret. Har installert meg i vindauget med fri utsikt over heile Oslo, te i koppen og kjøleskapet innan rekkevidde. Sola er tilbake, og forgyllar alle utanom rikingane i Holmenkollåsen, som ligg i skodda som vanleg.
Det er så stas med oversikt!
Herfrå ser eg bilar på vegen langt der nede, heisekranar som roterer og, eh, heisar ting, fuglar som fyk og skrik, og tog som susar forbi til og frå flyplassen. Slottet ligg som eit gult tempel borti høgget, og plaza fungerer som eit lysande, nesten blendande solspegl.
Aller kjekkast er det å sjå ungane som leiker på plassen nedanfor.
Dei siste fem minutta har to jenter på sju-åtte år brukt tid, energi og engasjement på eit Viktig Prosjekt: Å grava ned den røde topphua til ei av dei! Eigaren tok hua forsiktig av, strauk litt over henne, kyssa(!) den raude ulla, og nikka fort. Så starta gravinga. Eit djupt hol i sandkassa, hua nedi, og solid haug oppå. Så song dei. Kva, veit eg ikkje, for eg høyrte ikkje orda.
Fantastisk!
3 kommentarer:
Og no er det nokon som øver på tuba i ein av naboleilighetane! Eg er ikkje heilt sikkert enno, for me er framleis i ein tidleg fase av øvinga, men eg trur det kan vera Glade jul vedkomande spelar...
Den siste kommentaren minner meg om julekonsert i hjemlig kirke med aspirankorpset som forspillere (eh, i mangel av et bedre ord) og menigheten som skulle synge med. Det var bare det at aspirantene nok burde trent litt mer på samspill, for selv om de begynte på likt, så spilte de hver for seg og var ferdig med verset til litt ulik tid. Det ble derfor så som så med sangen. Først på tredje verset hadde presten, som var tiltenkt rollen som forsanger, sniktittet i programmet og kunne, med rungende røst, dra menigheten med seg i "Deilig er jorden"
Jeg er dypt fascinert av unger som gjør tilsynelatende uforståelige ting! Tør vedde på at de hadde en hel historie å fortelle om hvorfor den røde luen måtte kysses, begraves og synges til. Unger er rare, morsomme vesener. Og så så søte.
Høres ut om en fortreffelig variant av hjemmekontor, forresten. I min kant av verden kan en hjemmekontorist observere hestevogner med leende unger i til stadighet (sleder når det er snø). Ganske søte de også!
Hilsen frk ikke-ungesjuk-i-det-hele-tatt ;-)
Legg inn en kommentar