som eit krypdyr langs bakken

Eg er på jobb frå åtte til halv seks, men burde vore der til åtte. Kjem heim klokka seks, men burde vore der fire. Veska er tung av romanar som må lesast, research som må gjerast, samvit som må tilfredsstillast. Leiligheten er full av skap som må monterast, benkeplater som må skjerast, esker som står og står.

Er det dette dei kallar "dobbeltarbeidande"? Som ordgytar på dagtid, handverkar på kveldstid? Eg er i alle fall ikkje spesielt god til det. Eg blir sliten, og sur. Eller, ikkje så mykje sur som lei. Usikker. Ukonsentrert. Annig. Samvit samvit samvit.

Eg har fått gratisbillettar til Bollywood-festivalen. Til Oslo Fashion Week. Til Oslo Jazzfestival. Eg får ikkje gått på noko. Får ikkje vore med venninna mi, som er her ei einaste veke før ho flyttar igjen. Må bare heim, til eskene. Samvitet. Vissa om at eg burde vore her på fulltid no. Bretta opp armane og teke eit tak, ikkje surra med alt dette andre. Orda. Sidene. Ingressar og bildetilvisingar.

Eg legg meg tolv, kastar meg fram og tilbake ein halvtime, før eg står opp. Les heimeleksene mine nesten ferdig, til klokka for lengst har tippa tre, og til og med togteknikarane utanfor slottet held fred.

Står på balkongen. Pustar inn regnet, dei gule lysa, ein einsleg bil som køyrer forbi.

Den dagen då ospelauvet tar til å klirra.
Då er sommaren over.
Når morgonregnet kjem så stilt at det ikkje fell, men snik seg som eit krypdyr langs bakken.
Ein slik dag var det.
Kjartan Fløgstad: Grand Manila