Det kriblar i heile meg i dag. Har lyst til alt anna enn å sitja her og skriva ut gamle notat. Urgh. Kanskje er det like lurt, sånn på sikt, å bare stikka? Så kan eg heller koma utkvilt og motivert tilbake i morgon? Hmmmm.... veldig veldig fristande...
- sa unnalureguri
Det er kjekt å fly! Ikkje minst etter ein heil dag under den grå himmelen. Bakom skyene er himmelen alltid blå, vettu! Eller som no: bomullsaktige og gyllenglødande.
- og det syns eg er skikkeleg dårleg gjort, bare så det er sagt! Kjenner kalde haustdraget i lufta, har allereie fått min dose regn. Kor er den indianske sommaren eg hadde sett føre meg? Får reisa austpå igjen, sjå om det er betre der...
Eg har vel kanskje ein del grått igjen i resten av verda også...
Vil til INDIAAAAA!!!
Fekk vita om denne kjekke kartsida av T, og konstaterer det eg allereie visste: det er ein viss vestleg gravitasjon i europabesøka mine... Hm... Det bør eg jo eigentleg retta opp!
Jeg vet en deilig have, tralaalalalaalaaaa! Nærare bestemt på Sør-Hidle, ei øy uti Ryfylkefjorden ein stad. Lagar sak for UB, så eg fekk reisa gratis saman med Stavanger Misjonskirke sin årlege ha-andakten-ein-annan-stad-tur. Kjekt det. Mange søte kristne som ønska meg og "mannen min" hjarteleg velkomne på møte når det skulle vera. Thihi!
Hagen var like fin som alltid, sjølv om det regna kattungar og vaksne kattar og tigrar og resten av dyrehagen mykje av tida. Fotografen reiser inn seinare i veka, så det går bra
Eg er på Jæren. Det har eg alltid godt av, sånn innimellom. Høg himmel, salt hav, luft i bevegelse og grøne kjelver med treige kyr - ting eg likar! Har loffa rundt i M&F sin bil, sett på landskapet som utgjer ein epoke i livet mitt. Klisje, kanskje, men det ER godt å høyra til ein plass! Særs så lenge ein slepp bu der alltid...
Det er tre bilar igjen hos Bokklubben. Tunge skyer er i ferd med å mørklegga heile dalen, ny eller ikkje. Eg svir i augene. Fingrane dreg seg uvillig over tastaturet, og tankane blir meir stadig meir grautete. Det er nok snart på tide å koma seg heim. Snart.
Kvart over sju og framleis på jobb. Det er for gale. Det er verkeleg det. Det einaste som er verre, er at når eg ser bort på parkeringsplassen til den tidlegare nemnde bokklubben, ser eg (frå min vinkel) framleis fem bilar. Og kva gjer vel dei der? Jobbar dei også? Kvifor det? Likar dei det? Må dei? Finst det ei heil verd der ute kor denne seintjobbinga er vanleg? Kor det er sånn verda er? Eg veit ikkje. Vil helst bare sleppa.
Las litt i Nils-Øyvind sin blogg, m.a dette:
Verden flyter ut, skrumper inn, vokser sammen, verden flyter ut, skrumper inn, vokser sammen, og jeg ser ikke lenger forskjell på Brynjulv Raaen og Bjørgulv Braanen, Christian von der Hall og Alf van der Hagen, Bruce Lee og Truls Lie, Jon Hustad og Hustad leir, Bjørn Hansen og Bjørn Nilsen, Kristoffer Uppdal og Steinar Opstad, Niels Fredrik Dahl og Hans Fredrik Dahl, Tutta Pettersen og Tufte Johansen, Shampo Knutsen og Saabye Christensen, Ingvar Ambjørnsen og Bjørn Ingvaldsen, Roger Milla og Mulla Krekar, Pelè og Proffen, Ramsi og Ramslie, Samlaget og Småbruklaget, Cappelen og Kuppern, Oktober og Mai Helen, Anne Holt og Casino Steel, Erlend Loe og Erling Lae, la di do og la di da, verden flyter ut, verden skrumper inn, alt vokser sammen.
Og det syns eg eigentleg var ganske kult sagt. Litt sånn eg har det sjølv for tida, trur eg.
Eg har nett tuska til meg ei gratis bok! Slik:
Her oppe i den kreative Nydalen er me nemleg veldig gode venner, alle saman.
I samband med at Bimbo-Internatet (kortform BI) opna rett over gata no denne veka, delte Dei norske bokklubbane (som nett har brukt sikkert mange millionar på ny logo og nytt namn, nemleg "Bokklubben" - eit stort slag for kreativiteten der i garden!) ut flygeblad med tilbod om ei gratis pocketbok "til alle BI-studenter" som gadd å stikka innom den nye butikken deira (mot at ein leverte tilbake flygebladet med reklame for forfattaropplesingar og slikt som eg gjerne kunne ha spara på, men men).
Og sidan det er openbart for alle som les "På nattbordet"-spalta i DN at desse BI-folka aldri kjem til å koma seg gjennom, langt mindre forstå, Distinksjonen av Bourdieu, tok eg ansvar for at Bokklubben skulle bli kvitt i alle fall eitt eksemplar av denne boka. Eg er kanskje ingen prototype på koss skikkelege BI-studentar ser ut - til dømes eig eg ingen dongeribukser til over 2000 kroner - men guten i disken smilte og sa versågod likevel. Tusk tusk!
Eit anna alternativ eg lurte lenge på, var Kaptein Nemos bibliotek av Per Olof Engquist, men eg konkluderte med at den sikkert er lettare å skaffa i billege utgåver også andre stader, medan Bourdieu har ein tendens til å koma i overprisa overakademiske utgåver.
Distinksjonen, altså! Kanskje vil eg der finna løysinga på kvifor eg ikkje klarer å lika han der Eco?
Hipp hipp - hurra hurra hurra hurraaa! Eg er ferdig med ecoboka!! En-de-leg! Det har teke si tid, men min kamp er krona med siger. Aaaaah!
Veldig kort fortalt, så handlar Foucault's Pendulum om ein ung mann som etter mykje om og men og fleirfoldige tørre sider om kaballah og diverse får seg jobb i eit forlag kor dei bestemmer seg for å publisera diverse okkulte bøker. Parallelt med - og inspirert av - dette, byrjar han og to kollegaer å konstruera ein såkalla "Plan". Dei bruker gamle manuskript og allverdas andre kjelder, og kokar opp noko dei gir ut for å vera den Verkelege og Sanne Historia om templarordenen og riddarane av den heilage gralen og dei folka der. Problemet er bare at dei okkulte templardyrkarane sjølv byrjar å tru på denne jukseplanen, og bruker allslags skitne metodar for å tyna den siste, verkeleg store Hemmeligheten ut av våre heltar - sjølv om det går på helsa laus.
Den delen som let seg oppsummera så raskt, er forsåvidt grei. Den kunne Eco fortalt over kanskje førti sider. Det same gjeld dei delane som handlar om privatlivet til særs hovudpersonen, om kjærasten og babyen dei får. Også interessant nok. Men alt det andre? Urgh. Spy. Kje-de-leeeeg! Fattar verkeleg ikkje kvifor det er så mange som interesserer seg så sterkt for sånne konspirasjons- og templarteoriar, eg! Manglar dei noko i livet sitt, eller, som treng all denne "spaninga"? (gjesp gjesp) Eg fattar det ikkje. Verkeleg ikkje.
Kanskje er eg rett og slett ikkje ein sofistikert eller intellektuell nok lesar for denne Eco. Er vel der det ligg, skal du sjå. Greit det, eg skal nok klara meg likevel, eg. Byrjar på Catch 22 i dag, gler meg. Ikkje minst til planlagte bokdiskusjonar med D!
L og eg har vore på Ikea i dag. Eg skofta nesten to timar av jobben for å unngå kø på veg til Furuset, men det virka bare sånn passe. Først måtte me nemleg innom ein stad for å levera dataen til L si søster, og så ein annan stad for å kjøpa ny, sitrongul støvsugar, så då me endeleg kom oss til den blågule kladeisen desse svenskane har fått lov til å setja opp i landet mitt, var der sjølvsagt masse folk der allereie. Me stod i lang kø for å få oss ikeamiddag - falaffel og couscous som faktisk (sjokk!) smaka heilt ok. Elles vart det vel helst småplukk me handla - nokre kleshengarar her og eit par kvite oppbevaringsboksar i plast der. Eg er like glad - Ikea kjem høgt på lista mi over stader eg helst prøver å la vera å opphalda meg.
Forresten var me innom Biltema også, og det var mykje kjekkare, for der kjøpte eg meg lykt til å ha framme og svart nettingkorg til å ha bak på sykkelen min. No gler eg meg endå meir til å susa forbi stressa menn på veg heim ned Kirkeveien!
OK. Eg skal vera ærleg og visa kor patetisk eg er: Eg er ein skikkeleg hund etter ros. Av kven som helst, i grunnen, men helst sjefen. Ho var nett på kontoret med ei sak om ein skipskatt(!) som ho meinte var veldig bra skrive. Hurra! På veg opp etter lunsj sa den andre red-sjefen at "du skriver jo så godt", og lurte på om eg ikkje kom til å få kontrakt også etter vikariatet går ut i november. Det får eg neppe, men stas lell.
Hurra!
"In writing about one moment in history,
I seem to have stumbled into another"
- sa den amerikanske forfattaren Julie Otsuka om den nye boka si i intervju med NYTimes i dag.
Godt sagt!
Greit. Eg innrømmer at eg visst har litt av den der naturdyrkinga innabords eg også. Var fint på hytta. Mest pga sola, som var på plass då me kom opp fredagskvelden, haldt seg gjennom store delar av lørdagen, og stakk innom søndagskvelden då me var på tur heimover igjen. Eg likar sol! (Det er forresten ein boktittel på bokmål - trur boka står i hylla heime, innkjøpt på loppis, og bare ventar på å bli lesen, stakkar lita).
Eg fekk dessutan møta L sin far for første gong, interessant å sjå at han er son til far sin han også, sjølv om han prøver å nekta for det. Trur kanskje ikkje eg gjorde det beste inntrykket på Senior, men det plagar meg ikkje så mykje. I går sendte han tekstmelding til L og sa at det hadde vore kjekt å treffa meg. "Flott jente!" Thihi!
Med Eco går det like trått som før. Over halvvegs, i det minste. Fattar ikkje at det er så mange som interesserer seg for desse templarfolka! Gjesp gjesp, seier bare eg.
I følge Johan Galtung er draget mot Naturen den einaste religionen vi norskingar bryr oss om. Mogleg det, mogleg det. Til og med mogleg det er derfor eg let meg overtala til å bli med L på hytta i helga, sjølv om eg vel lurar på om 8 grader og regn er det eg treng mest av akkurat no... Så lenge han allereie har lånt ut leiligheten vår til søstera, mora og venninna si frå i dag til søndag, har eg vel uansett ikkje dei heilt store vala.
Dermed: Villdyret har vakna! Natur, her kjem eg!!! (rart kor annleis akkurat den frasen der blir på norsk framfor engelsk...)
For øvrig er eg no om lag halvvegs gjennom Foucault's Pendulum av Umberto Eco. Gjesp. Tunge greier. Men eg gir meg ikkje! Eg SKAL lesa ut ei heil ecobok! For tenk.
| Your IQ Is 120 |
 Your Logical Intelligence is Exceptional Your Verbal Intelligence is Exceptional Your Mathematical Intelligence is Exceptional Your General Knowledge is Exceptional |
Hadde tenkt eg skulle skriva meir seinare. Pauseinnslaget så lenge er dette bildet frå grøne Lofoten - alias Irland om du vil.
Dette er det vanlege problemet mitt med alt som smakar av dagbok. Eg er for lat til å skriva spesielt ofte. Sidan sist har eg dessutan vore i nordens Tromsø* og fine Lofoten på ferie, og kosa meg maksimalt. 
Las ut kjærleiksboka medan eg var der. Veldig fin og temmeleg grusom. Det er så lett å lesa slike bøker, om folk som er Annleis, og tenka at folka dei møter og som er stygge mot dei oppfører seg mykje verre enn EG ville gjort. Men skal eg vera heilt ærleg med meg sjølv (og det skal ein jo), så veit eg ikkje heilt om eg treng vera så veldig bråkjekk på egne vegne. Hovudpersonen i boka, ein viss Herr Barfuss/Mr Barefoot, kunne nemleg lesa folk sine tankar, ikkje bare det dei sa, og då ville han jo avslørt meg om eg eigentleg syns at den lille dvergen med stubbar til armar, svært væskefylt hovud, opning til munn og hud dekka av pels og igleliknande utvekstar, eigentleg var litt fråstøytande... Heldigvis gjekk det godt med mannen til slutt, takka vera den Store Kjærleiken.
For øvrig fekk eg med meg ein blindpassasjer då eg sykla til jobb i dag. På bagasjeberaren heime sat ei stor, grøn grashoppe. Då eg kom fram til UB, sat ho der jammen framleis. Får bare håpa at ikkje familien blir uroleg om Pappa Grashoppe aldri kom heim til middag i kveld...
(* Eg meiner - heilt seriøst - det er vel ingen som syns at Tromsø minnar bare litt om Paris, eigong?)
You Are 26 Years Old |
26 Under 12: You are a kid at heart. You still have an optimistic life view - and you look at the world with awe. 13-19: You are a teenager at heart. You question authority and are still trying to find your place in this world. 20-29: You are a twentysomething at heart. You feel excited about what's to come... love, work, and new experiences. 30-39: You are a thirtysomething at heart. You've had a taste of success and true love, but you want more! 40+: You are a mature adult. You've been through most of the ups and downs of life already. Now you get to sit back and relax. |
