Og så blei det stilt igjen.
Eg veit ikkje kva eg skal seia.
Avisa nedbemannar. Igjen. Denne gongen trur eg temmeleg sikkert det er min tur å gå. Mest sannsynleg allereie frå årsskiftet, om ikkje før.
Vel vel. Det var moro så kort det varte.
Og spørsmålet er stadig det same:
Kva skal eg bli når eg blir stor?!?
Artiklar som denne og bilder som desse og desse, gjer det veldig veldig klart for meg at det finst mødrer som beveger seg i divisjonar av flinkhet som eg ALDRI vil oppnå - som eg ikkje eigong vil koma nær.
Stakkar, stakkar Lille Stor. 
Han har ikkje skikkeleg matboks, ei gong, sjølv om han byrjar hos dagmamma måndag.
Og så, etter dette, låg denne eposten og venta på meg då eg kom på jobb måndags morgon, etter ei på absolutt alle vis herleg langhelg ved kysten:
Kära [førenamnet mitt],
Nu har har jag läst intevjun som du skrev. Jag blev så rörd, så rörd. Det är så vackert skrivert. Det är som allt runt mina böcker blir bättre i Norge än någon annanstans. Mitt allra varmaste tack!
[hennar førenamn]
Kven er eg, og kor går eg? Kva er eigentleg greia med denne blogginga? Er ikkje blogging veldig 2005?
Eg trur rett og slett eg har funne andre kanalar. Eller så har eg bare mindre tid. Eg tenker ikkje lenger blogg når eg oppdagar noko eg syns er interessant, eller når eg har noko eg vil dela. Ei stund var bloggen ein stad eg kunne gå med sorgene. Med slitet. Det usikre, kanskje ufordøyde, og så gjorde skrivinga ting klarare.
Slik er det ikkje lenger.
Som no. Eigentleg har eg masse eg godt kunne skrive, delt, invitert andre inn i. Men eg huskar ikkje lenger heilt koss ein gjer det.
Eller, kanskje skal eg likevel gjera eit forsøk.
Saka er den, at eg har intervjua ein forfattar. Det var ein fin prat, syns eg, sjølv om det var andre veka etter permisjonsslutt og underbemanning og overtid og generelt kaos. Eg fann tid, og gjorde intervjuet sjølv om sjefen var uinteressert i saka. Forfattaren prata klart og greitt, eg syns det var interessant. Me prata om sjanger, om kjønn, om skriving og tilstøytande tema. Ho er debutant, og svara villig vekk.
Så gjekk det ei god stund (dvs fleire dagar, som er "lenge" i mitt miljø). Saka skulle ikkje på med det same, men sparast til seinare, fekk eg vita av den stadig like lite intesserte sjefen. I mellomtida måtte eg sjølvsagt gjera tusen andre ting, smått og stort og tralala, før eg fekk skrive ut intervjuet, som brått skulle på likevel. Nuh, faktisk.
Det skjedde ein sein kveld, heime, på fritida, etter først å ha brukt timar på nedroing og legging av Lille Stor, og sidan å ha sprunge inn og ut av soverommet for å roa han igjen då han vakna om lag kvart tredje kvarter. Trøtt. Sliten. Lei av overtid og jobb og alt det der, men må ein, så må ein, og teksten blei ferdig.
Neste morgon fekk eg vita at han skulle vera mykje kortare enn først avtalt. Og at eg hadde eit kvarter på å fiksa - desken hadde ikkje tid. Så eg kutta. Masse. Fort. Og gale, skulle det visa seg. For desken hadde visst tid likevel. Då saka omsider kom på trykk, hadde dei endra på tittel og utheva sitat, men då basert på mitt allereie kortbarberte manuskript. Saka var blitt ei anna, og - syns eg - ikkje noko betre av det.
Og det er jo slikt som skjer. Men akkurat denne gongen var det ikkje så kult at det skjedde.
Dama eg intervjua, er nemleg bloggar. Dessutan populær på twitter, og generelt rundt omkring. Og ho har, i blogg og på twitter og i det heile tatt, gitt tydeleg uttrykk for kor teit ho syns saka i avisa blei. Kor dårleg journalistikk dette er, som fokuserer på det eine når det burde handla om det andre, og som til og med røper litt av handlinga i boka (noko ho sjølv gjorde heile tida då me prata saman, medan eg prøvde å også snakka om det rundt sjølve handlinga, om forfattarsituasjonen osv.
Aller dummast syns ho førstesidehenvisinga blei, og det forstår eg i grunnen godt, for den er feil og misforstått, og påstår noko forfattaren aldri har sagt. Som eg heller ikkje har sagt, og ikkje meiner.
Og eg blir lei meg.
Syns det er dumt når ting blir dumme. Når intervjuobjekt ikkje kjenner seg igjen i det eg skriv, eller i alle fall syns at fokuset blir rart. Når det blir direkte feil på framsida fordi desken ikkje kan lesa. Når eg har veldig lyst til å unnskulda og forklara, i blogg og på twitter og kor som helst, men ikkje orkar fordi dei mange titals kommentarane i bloggen sjølvsagt er heilt totalt einige med bloggedameforfattaren i at dette jammen var dårlege, dårlege greier og for ein håplaust mislukka og ignorant og beint fram idiotisk journalist!
Dumme, ignorante, mislukka meg!
Og det er sjølvsagt ikkje hennar feil, heller, at eg skriv ut sakene på fritida, gratis utan å føra overtid, medan eg tenker meir på babyen som snart må bli flinkare til å sova viss ikkje blir eg gaaal, og på at klokka er to og saka sikkert bra nok no, sånn at eg kan få lagt meg og sove meir enn fire timar i natt, ikkje tre som den forrige. Like lite som det er hennar - eller min - feil at desken er det desken er, og at ting blir misforstått og feil framstilt.
Det er likevel eg som er skurken.
Og kanskje er det derfor eg ikkje bloggar så mykje for tida. Eg har ikkje så mykje å seia. Kanskje er det noko med den liksomanonymiteten eg skriv under. Kanskje hadde det vore lettare å skrive under fullt namn, med tittel og arbeidsplass og bilde og full pakke. Så kunne eg i alle fall ta til motmæle.
Men nei.
Det er ikkje meg, det heller. Meg sjølv kan eg vera på fjesboka. Og på twitter ein merkeleg hybrid mellom privat og offentleg. Viss eg brått bestemmer meg for å gjera denne bloggen "offentleg", seier eg for mykje. Det står ting her som eg ikkje syns intervjuobjekt treng vita. Kanskje har dei som les her fast mistankar om kven eg er og kor eg jobbar, og det er ok (om enn spesielt sannsynleg - eg innser at eg ikkje akkurat er så interessant). Det er noko anna å gjera det heile søkbart på namn.
Så der står eg, lei og frustrert, men utan tyngde til å ta igjen gjennom bloggen. Linkar eg til dama det gjeld, avslører eg meg sjølv, og tek eg til motmæle utan å kunna visa til heile forklaringa, opnar eg bare eit ormebol av det evig sydande journalisthatet som allereie gjennomsyrer store delar av bloggosfæren.
Så tja. Akkurat det er jo ikkje akkurat noko nytt. Journalistar er som politikarar, bare verre. Ein er aldri betre enn sin siste artikkel. Har du nittini rette, er det som forventa, som det burde vera. Har du ein feil, er du Verdas Største Dust. Eg veit jo det. Som regel bryr det meg ikkje, heller. Bare av og til, ein sjeldan gong. Som no.
Men men. Eg kom visst ikkje akkurat fram til noko. Men det var ok å skriva likevel. Fort, utan struktur og overordna tanke. Som før, kanskje.
Dermed, også som før, skal eg avslutta med å dela noko fint. Faktisk noko av det finaste eg veit, og særs passande no som det er sommar.
Værsågod! "Sjølandskap ved Saintes-Maries", av Vincent van Gogh: 
Aaah! Vakkert!
Dave Eggers og Vendela Vida har skrive filmmanus saman! Flinke forfattarar og søte intervjuobjekt, begge to, så det er ein fin ting.
Det er det dessutan at Maggie Gyllenhaal (alias ho som skulle spelt meg i (den kjedelege) filmen om mitt (uinteressante) liv) er med! Ho spelar tilknytningsomsorgsmora LN:
"I loooove my babies! Why would I want to push them away from me?"
Heile verda har sikkert sett denne allereie, men dersom det finst nokon der ute som f.eks har site i ei permisjonshule dei siste månadane, som meg, er det likevel verdt å tipsa om:
Moro, moro!
Det har mange fordelar å ikkje vera spesielt pen. No er det ikkje det at eg er direkte stygg, altså - dette er ikkje eit forsøk på å fiska kompliment - men pen er eg definitivt ikkje.
Den største og mest openbare fordelen er sjølvsagt at ein allereie frå ung alder må øva opp andre talent enn å blinka forførande og smila søtt. Få seg utdanning, i brei forstand. Klara seg sjølv heller enn å satsa på at ein eller annan kavaler skal ordna opp, f.eks. Satsa på litt meir varige kvalitetar enn feilfri hud og stram kropp.
Ein annan, kanskje mindre openbar fordel er at ein kan kikka folk i ansiktet. Som kvinne går det an å sjå på menn - smila til dei til og med - utan at dei blir totalt ville av begjær og trur at Verdas Vakraste Kvinne flørtar vilt. Med dei.
På småplasser er jo det vanleg uansett, men lille Oslo er akkurat så stor at folk ikkje ser på kvarandre. Ikkje sånn. Så når nokon gjer det likevel, merkar ein det ofte.
Og det kan føra fine ting med seg. Som i går, då eg kom brøytande gjennom ei svær snøfonn i ein oppoverbakke på fortauet, med Lille Stor i mei tai og vogna lasta til randen med varer og babystæsj, og møtte ein mann som eg smilte til, litt sånn innforstått oppgitt over folk som måkar snøen av bilane sine ut i fortauet.
- De er en meget vakker kvinne, sa han då eg så på han.
- Ehm. Takk, svara eg, og smilte endå litt breiare.
Og så gjekk me kvart til vårt igjen.
Poenget: Hadde eg faktisk vore vakker, hadde han aldri tora å seia det. Men ein kjem langt med vanlege smil også.
Eg driv som kjent ikkje med nyttårsforsett og denslags. Livet er for kort til dårleg samvit over at ein heller ikkje i år klarte å trena meir eller eta mindre eller kva det no er folk pleier å bestemma seg for i januar og bryta i februar.
Men om eg skulle hatt forsett, skulle det vore dette: At eg i 2009 - og 2010 og 2011 osv for den saks skuld - skal satsa meir på kvalitet.
Og viss eg hadde hatt det som forsett, hadde eg faktisk lege veldig bra an. 2009 har vore eit godt år så langt. Særs godt.
Eg har brukt lite tid på nett generelt og hos tidstjuvar av typen nettaviser spesielt. I staden har eg gjenopptatt lesinga. På papir. Ikkje så mykje og raskt som før, men likevel. Essays, ein og annan roman, aviser og diverse litt tidsskrift.
Eg skriv. Ikkje i blogg, men på papir, det også. Dagbok, rett og slett, og leselogg. Følger opp Boka om Lille Stor, og er fullstendig àjour med babytakke-, jule- og nyttårskort.
Eg drikk. Gode ting. Til fredagens middagsbesøk sprette me ei herleg flaske portvin frå påskeferien då eg ikkje kunne drikka. Nydeleg - lett å smaka at ho var beste sort av beste årgang, og kosta deretter. Også til søndagens peparkakehusknusselskap gjorde dei edle dråpane seg. 
Peparkakeknusinga totalt føyer seg også inn i kvalitetsrekka. Trass mange invitasjonar, kom det akkurat passe få folk, kun fire korav to gjekk ganske tidleg. Dei siste to, Lyslugg og eg blei sitjande lenge og vel og prata om livet, kunsten, framtida - sånne ting - medan snøen lava ned i store mengder ute. Dessutan smaka huset fortreffeleg, i tillegg til den nemnde vinen og vakker blomsterte.
For eg drikk også te. Har endeleg slutta med meir eller mindre smakslause og utilfredsstillande graviditets-, fødselsførebuande- og ammevenlege tear, og vendt tilbake til skikkeleg vare. Ramsalt Lapsang Souchang, aromatisk Earl Grey, first flush frå Darjeeling, mmmm! Sit på kjøkkenet med ein herleg kopp kvit te med jasmin no, og kikkar utover natteneonlysa i byen. Bliss! 
I særs forsinka julegåve (takk, Posten, for super "service"!) fekk eg lørdag ein heil pose vakker - og god! - blomsterte som eg både har kosa meg med heilt aleine (luksus!) og delt med peparkakeknusarane.
Gåva inspirerte meg dessutan til endeleg å våga meg inn på nydelege Le Palais de Thés på Grünerløkka. Eg har ikkje våga gå dit tidlegare, i frykt for å kjøpa altfor mykje altfor dyr te. Men no tenkte eg at "skitt au, spesialbutikkane skal jo også leva!", og handla i veg. Gåver til den eine og den andre, inkludert meg sjølv. Verdas søtaste litle asiatiske dame bydde på gratis smaksprøvar, prata og forklarte om teane, og forhøyrte seg litt om dette med norske gravide og ammande og deira kompliserte tevanar. Då eg gjekk frå butikken, med Lille Stor i den nye mei tai'en på magen, visste eg at ein faktisk kan kjøpa seg lukke.
Som den nemnde mei tai'en, frå etsy. Eg har bestemt meg for å slutta å sutra over at Lille Stor sjeldan vil ligga i vogna, og heller gleda meg over når han faktisk gjer det. Elles ber eg den vakre litle kroppen run i det vakre beretøyet, og innkasserer mange koselege kommentarar og kompliment for det. I snøen og slapset me har i Oslo for tida er bering uansett det einaste praktiske.
Eg har gjenoppdaga Bach. Lyttar til cellosuitane, pasjonane, Brandenburgerkonsertane. Fattar ikkje at eg ei gong slutta.
Går turar. Gate opp og gate ned, oftast med ungen på magen, av og til i vogn. Kikkar på folk og ting, registerer at der finst mange butikkar eg på ingen måte treng gå inn i. Men også at eg kan, om eg vil.
Tenner lys. Tjukke, dyre, lengebrennande kubbelys, som gir gyllen lød til heile rommet. Nyt kveldsstunder som denne, aleine med lysa og teen og mørket der ute.
Et gode ting. Ein herleg, perfekt moden mango frå tyrkaren på hjørnet i dag, tre-fire ruter nydeleg belgisk sjokolade i går. Omnsbaka fisk. Perfekt krydra chili con carne.
Gler meg over snøen. Ikkje at eg får "brukt" han til noko - skiløypene er så altfor langt unna for Lille Slukhals - men eg frydar meg likevel. Vakkert!
Tar bilder. Kvar dag. Lille Stor i alle situasjonar, vakre, vakre mennesket. Kjenner på stor, varm kjærleik i møtet med han. Privilegiet det er å bli kjend med han. Tenk at noko så perfekt kan koma frå noko så imperfekt som meg!
Takkar for gode venner. For at dei held fast og heng på, babyboble til trass. Gler meg til overnattingsbesøk av kirurgvenninna frå i morgon ut helga, og til middagsbesøk av Teatervenninna og den Bra Mannen ho endeleg har funne torsdag. Kjenner at eg blir rekna med, og veit at det er noko ein aldri - aldri - skal ta for gitt.
Kontrasten til fjorårets rastlaust kriblande nervøsitet og blåhet i same periode er med andre ord påfallande. Og det er ikkje bare på grunn av babyen. Eg har liksom starta på rett fot!
Og på den foten har eg tenkt å halda meg.
