langsomt
Og du jobbar rundt. Igjen. Og registrerer at det skjer oftare og oftare, eller i alle fall ikkje sjeldnare, og at det sikkert burde gjera deg meir bekymra enn det gjer. Du les bøker om natta og anmelder dei om morgonen, og brukar seine og etterkvart tidlege timar på ordteikning av folk du ikkje kjenner og nesten bare såvidt har møtt. Du stiller på pressekonferansen og er førebudd til telefonintervjuet og les rapporten på fritida. Og du er tretti men har framleis ikkje fast jobb, og kan ikkje få ungar for kven veit om du klarar å jobba frilans fram til termin når det blir synleg og ingen lenger vil gi deg vikariat og kva har du vel å venda tilbake til etterpå. Og snart har du vore der for lenge i vikariat så alikevel og må ut på lufting igjen sånn at ingen - Gud forby - skal måtta ta noko ansvar for deg og rettane dine i dette arbeidslivet. Du stiller opp og hoppar når det skal hoppast og latar som det ikkje gjer noko med deg at folk du ikkje kjenner og aldri har møtt vil dynka deg i kaffi på generelt grunnlag, som representant for den "standen" du visstnok tilhøyrer. Og du prøver å vera snill og du prøver å følga med og du svarar ja og ikkje nei og tar sjølvsagt den ekstravakta også og joda du får heller skriva overtid. Og du dør så jævla langsomt at du faktisk trur at du lever.
Og innimellom, sånn av og til i ein sein nattetime, blir du litt sliten av det heile.
Litt.
