Kræsj!

Folk driv og går på veggene rundt meg. Ikkje konkret, dessverre - hadde det bare vore så vel. Ei skrame i pannen og kanskje litt naseblod, og ferdig med den saka. Nei, dei kræsjar full fart inn i den altfor kjente no-er-eg-fullstendig-utslitt-og-orkar-ikkje-lenger-den-lettaste-ting-og-i-alle-fall-ikkje-å-gå-på-jobb-veggen.

Det er tydelegvis ingen lettvegg, heller.

Siste offer ut er ein av kollegaene mine, som har vore sjukmeldt i rundt ein månad no. Først trudde han det var ein slags allergi, kanskje, så ei forkjøling. Eller kanskje ei influensa eller noko? Han sjukmeldte seg "for eit par dagar", og fire veker seinare er han framleis ikkje tilbake. Sist me ringte han, forrige veke, høyrtes han ut som han prata frå enden av ein lang tunell. "Eg orkar nesten ikkje å stå opp", sa han. Og "eg ser ikkje føre meg koss eg skal orka å nokonsinne lesa ei avis igjen, langt mindre skriva i ho".

Og eg blir redd.

Sjølvsagt blir eg det. Den eine dagen er ein på jobb, smilar og ler og leverer oppslag så det står etter, den neste orkar ein knappast å stå opp. Rett nok hadde han lenge virka litt sliten, litt treigare i avtrekket enn vanleg, med litt for mange dagar kor han sat på kontoret til sju og åtte når han burde gått heim i firetida. Men likevel. Neppe noko verre enn eit par friveker i juli burde kunna fiksa, tenkte alle. I den grad me tenkte noko særs om det.

Og så eg då, som også surrar og virrar med saker til tider. Som også har dagar kor eg er på jobb til sju og åtte fordi konsentrasjonen for lengst har teke sommarferie og reist på tur til Syden, minst, og eg ikkje klarar samla meg om den enklaste kosegladsaka eller skriv-av-og-krediter-andre-notisen. Ikkje før eg må, før eg har gått endå ein runde for å fylla vatn på flaska, eller surfa endå ein gong innom diverse nettstader. Eg som sit om nettene og kveldane med ting eg ikkje torer innrømma for sjefen at eg ikkje fekk gjort ferdig mellom ni og fem. Men som held ut og smiler og tenker at det ikkje gjer noko, fordi eg har så stor arbeidskapasitet.

Eg har det, har eg ikkje?

Men det trudde vel kollegaen min også, om seg sjølv? Trur me ikkje alle at me klarer, at me taklar, at me orkar og får til? Er det ikkje derfor folk plutseleg kjenner det singla i metaforisk murpuss, og plutseleg ligg der utan å makta? Eg trur liksom at eg er så godt vaksinert mot denslags sidan eg eigentleg er så lat, og kviler så godt når eg kviler, totalt utan å tenka jobb og oppslag og potensielle saker og slikt, men det trur vel alle?

Tenk om det ikkje er nok?

Eg hadde eittårsjubileum på noverande arbeidsplass tysdag, etter å ha klora meg fast i fem korte men stort sett samanhengande vikariat så langt. To månader her, tre månader her. Fordi folk er sjuke. Fordi dei går på veggar og slit ut armsener, eller får ordinære influensaliknande greier som varer og varer av uvisse grunnar, mest truleg generell slitasje.

Og det er ironien:

Så lenge folk kræsjar i veggen, har eg jobb. Så lenge eg har jobb, veit eg ikkje om eg sjølv kjem til å møta murpussen.