Fin ting, feil reaksjon

Eg kjem til å få jobben.

Prata nett med kulturredaktøren, som igjen har samordna med reportasjeleiar, og dei kjem til å innstilla meg som nummer ein. Endeleg avklaring kjem neste veke, når Klubben og sjefredaktøren har uttalt seg. Klubben er jo på mi side, og ifølgje kulturredaktøren kjem sjefredaktøren "ganske sikkert ikke" til å gå imot innstillinga hans.

Så kvifor er eg ikkje glad?

Dette er jo liksom det einaste eg har mangla, er det ikkje det? Eg som allereie har den allerbestaste kjærasten, ein leilighet eg likar veldig godt, mange og gode venner, støttande familie, upåklageleg helse og det som skal bli verdas nydelegaste Knøtt i magen?

Tja. Kanskje fordi det følest som det heile kom for seint og har kosta for mykje? Eg skal ikkje la det eg skreiv sist bli ein sjølvoppfyllande profeti, men det om at ting vil ta tid å lækja, stemmer nok. Eg har framleis opne sår, og er framleis klar over sider ved dei over meg som eg helst ville ha sluppe å sjå.

Dessutan gruar eg meg til å måtta fortelja om Knøttet. Sjefen var full av framtidsplanar for meg, for redaksjonen, og eg føler meg skikkeleg ussel som bare sat der og nikka og smila og lata som at joda, dette blir jammen kjekt å ta fatt i til hausten.

Dei får som dei fortener, eg veit det. Men likevel... Likar ikkje å vera like snikete og kjip som dei. Byrjar dessutan å bli vanskelegare og vanskelegare å halda det heilt skjult, så kjipt at eg må venta endå ei veke før eg får tatt den endelege praten med øverste sjef for å fastsetja løn og få papir osv. Før eg står der med kontrakten i handa, skal eg ikkje seia eit pip - eg stolar ikkje meir på dei no enn eg gjorde...

Men men. Syt og klag.

Det er jo ein fin ting, dette, trass alt. Eller blir det, i alle fall.

Tenk! Eg kjem til å ha meir enn tre-fire vekers horisont! Tenk å vita kva ein har i inntekt om både to og tre og fire(!) månader frå no! Å kunna vera trygg på at dei profesjonelle banda ein knyter ikkje plutseleg må brytast fordi ein er kasta ut igjen! Å få vera skikkeleg del av kollegiet, ikkje bare vikaren på evig nåde og evig vandring frå pult til pult alt etter kven som er sjuke!

Å vera ein av dei som blir rekna med, rett og slett.

Eg må bare slikka ferdig mine eigne sår, og venta til dei eg kjem til å påføra sjefane nå eg fortel om Knøttet gror, så blir det sikkert bra, dette. Eg trur faktisk det.

Dessutan har eg bare tre dryge månader å jobba før permisjon, inkludert tre-fire vekers ferie!